Παιδάκι- σπουργιτάκι
κοιτάχτηκαν στα μάτια,
το ’να τα χέρια τύλιξε
και τ’ άλλο τα φτερά.
Σκαρφίστηκε η ψυχούλα τους
μια προσευχή να πούνε,
άκουσαν πως πονάνε
του κόσμου τα παιδιά.
Παιδάκι, πες την πρώτα,
εσύ την προσευχή.
Κι εγώ με το κελάηδημα
μια σύνθεση θα φτιάξω,
θα προσπαθήσω ν’ ακουστώ,
με μελωδία θαυμαστή,
ψηλά, στον ουρανό.
Πουλάκι και σπουργίτι μου,
δεν ξέρω εγώ την προσευχή.
Είμαι μικρό ακόμα,
μα νιώθω να πονάω,
τον κάθε πονεμένο
και ν’ αγαπάω πολύ
κάθε της γης παιδί.
Παιδάκι, αυτό είναι προσευχή,
έχεις καρδούλα τρυφερή.
Μακάρι κι οι μεγάλοι
να μοιάσουνε σε σένα!
Κι όλου του κόσμου τα παιδιά
να βάλουν μέσα στην καρδιά
και μες στην αγκαλιά τους.
Παιδάκι- σπουργιτάκι,
έσκυψαν το κεφάλι
και έφτιαξαν τραγούδι,
αγάπης μελωδία.
Τα ρόδα ανθίσανε μεμιάς,
μύρο- λιβάνι δώσανε
και τις ψυχές ενώσανε.
Η γη δεν πήρε είδηση,
μα πάνω στον Θεό,
οι αγγέλοι φτερουγίσανε.
Μετέφεραν μια προσευχή,
που δεν εφτιάξανε αυτοί,
μα ένα παιδί κι ένα πουλί,
το ρόδο και τα κρίνα.
Π. Μίλτου
(Αφιερωμένο σε όλου του κόσμου τα παιδιά! Απλό, άκομψο ίσως, σίγουρα παιδικό. Για όσους αμφισβητούν ακόμα πως τα παιδικά δικαιώματα είναι για όλου του κόσμου τα παιδιά κι όχι μόνο για τα δικά τους. Μακάρι η αγάπη μας να απλωνόταν και να αγκάλιαζε όλα τα παιδιά, παντού, σε όλη τη γη, με την ίδια τρυφερότητα, την ίδια ζεστασιά και την ίδια δύναμη. Τότε,... πολλά θα άλλαζαν. Προς το καλύτερο! Αυτή είναι η δική μου γνώμη.)