(Αφιερωμένο σε όλους, όσους πενθούν… τούτες τις Άγιες μέρες. Μαζί τους κι εγώ… Επιθυμώ να αγκαλιάσω νοερά τις ψυχές σας και να αφήσω απλά… ένα μήνυμα… Μια μικρή δόση ελπίδας… στην αντίπερα όχθη…)
Δεν μπορώ να σου πάρω τον πόνο, το ξέρω…
γύρω, μπροστά σου,
παντού, όπου φτάνει το βλέμμα σου,
όλα είναι γκρίζα και μαύρα,
σκεπασμένα με ομίχλη θλιβερή…
Φόρεσα λευκά για να κάνω αντίθεση…
Ήθελα, απλά να σου δείξω πως δεν είναι όλα, όπως φαίνονται…
Τα μάτια μας δεν αντέχουν τις απέναντι όχθες…
Χάσαμε αυτό το προνόμιο κάποτε,
όταν νομίσαμε αυτή τη γη για παράδεισο.
Εκεί, όμως, απέναντι, για πρόσεξε λίγο,
υπάρχει ένα φως…
Η Ανάσταση έρχεται λαμπροφορούσα, γιατί είναι!
Χιτώνα του ήλιου φοράει…
Μα πάνω της… πάντα θα κρέμονται πλήθος στεφάνια,
αγκαθωτά της Μ. Παρασκευής, στάζοντας αίμα πηκτό…
Της ψυχής σου, της ψυχής μου, της μεγάλης έλλειψης…
Είναι ο πόνος του χωρισμού των χρόνων που απέμειναν πίσω…
Για μας!
Εμείς μετράμε τις ώρες, εμείς τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα,
εμείς ψάχνουμε με αγωνία αφόρητη…
την άδεια μας αγκαλιά, τα χαμόγελά τους, τη στοργή, την ανάσα…
Αυτή την ανάσα, που έσβησε για πάντα, λέμε…
Λάθος! Παιχνίδια του σκοταδιού που κουβαλάμε απελπισμένοι…
Εκείνοι ζουν! Ζουν πραγματικά! Ζουν για πάντα!
Δε θα τους ξανά αγγίξει το κακό και ο θάνατος…
Ποτέ πια!…
Εμείς τα βιώνουμε ακόμα μέσα μας και τρέμουμε συνεχώς…
Εκείνοι,… μας βλέπουν, μας ακούν, μας αγκαλιάζουν μυστικά,
γιατί έγιναν πνεύματα…
Γιατί δεν τους δυσκολεύουν πια οι αποστάσεις, ούτε οι καιροί…
Ταξιδεύουν με ελεύθερο εισιτήριο και μας νιώθουν…
Θέλουν να μας το πουν πως…
ελευθερώθηκαν απ’ τη γη και τη λάσπη της…
Πως ζούνε στην αλήθεια, στο φως, στη χαρά, στην ελευθερία…
Πως, τώρα, ζουν στην αγκαλιά της απόλυτης Αγάπης και ευφραίνονται.
Δε θα ήθελαν ποτέ να ξαναγυρίσουν εδώ! Ποτέ!
Ποιος αφήνει την απόλυτη ευτυχία για μια βασανισμένη υπόσχεση;
Ο πόνος… είναι μόνο για μας, ψυχή μου, και λυπάμαι…
Αυτές οι ώρες, οι στιγμές που όλα χαίρονται,
εμείς μαραζώνουμε με ένα «γιατί»…
Όμως, το Πάσχα… σημαίνει πέρασμα…
Δε θα είναι για πάντα η θλίψη μας…
Κάποτε, θα έρθει και για μας το καράβι της αιωνιότητας.
Και τότε, θα ζήσουμε μαζί τους τη χαρά της Ανάστασης…
Προς το παρόν, συγκεντρώσου στον καθρέφτη του ήρεμου νερού,
το «Χριστός Ανέστη» αντικατοπτρίζεται με δύναμη!
Έλα, κουράγιο… Οι αγαπημένοι μας είναι ευτυχισμένοι,
γιατί η Ανάσταση έχει γίνει ήδη για αυτούς!
Κουράγιο!
Πάρε το Φως, κοίτα τον ορίζοντα και προσευχήσου!
Σίγουρα, επειδή αγαπάς πολύ, χαίρεσαι τη δική τους χαρά…
Κι εμείς,… θα περιμένουμε εδώ, στην ακτή,
με τα κεράκια μας αναμμένα…
Να έρθει κάποτε το πλοίο του ουρανού και για μας!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Κάποτε, που υπέφερα υπέρ το δέον, αναζητούσα τη μάνα που ποτέ δε γνώρισα… Να ήμουν στην αγκαλιά της… Μα ήρθε η θύμηση του πόσο υπέφερε από πολλά όσο ζούσε… Τα έκανα σύγκριση και με όσα περνούσα εγώ, άλλοι γύρω μου, πόσο στενάζει κάθε ψυχή που πονάει… Και, ξαφνικά, ένιωσα τόσο άσχημα… Όχι, είπα! Όχι! Η μαμά τώρα δεν υποφέρει πια, δε θα ξαναπονέσει για τίποτα, ποτέ… Δε θα ήθελα να είναι εδώ! Να περνάει τα ίδια με μας…
Όχι! Αν την αγαπώ, θα το πιω μόνη μου το ποτήρι και θα κάνω κουράγιο…
Χαζές σκέψεις, ενός ανόητου ανθρώπου, δε σου λέω να τις ασπαστείς, μα έτσι ελευθερώθηκε η δική μου ψυχή από την αφόρητη φρίκη του απόλυτου χωρισμού και είπα… μη και σου δώσω λίγο κουράγιο… Για να αντέξεις…
Δεν υπάρχει απόλυτος χωρισμός… Για λίγο μόνο… Και όσοι μεγαλώσαμε πια «και φάγαμε τη ζωή με το κουτάλι», το έχουμε εμπεδώσει, πόσο γρήγορα φεύγει ο χρόνος…
Δεν ξέρω αν πιστεύεις στην Ανάσταση, φίλη ψυχή… Εγώ.. είχα κάποτε μια- δυο εμπειρίες… του άλλου κόσμου και σε βεβαιώνω πως υπάρχει…
Είμαστε γήινοι και το χώμα βαραίνει στις ελπίδες μας και ξεχνιόμαστε στη μαυρίλα, το ξέρω, μα κάνε κουράγιο…
Η Ανάσταση είναι γεγονός αληθινό!
Αφιερωμένο με την αγάπη μου,… σε όσους ζούμε από την άλλη πλευρά της κάθε γιορτής… Καλή Ανάσταση… στην ψυχή μας! Η Ανάσταση είναι για όλους! Και δεν είναι γιορτή!... Είναι πραγματικότητα!...)