Αγέρας είσαι, κουβαλάς μαζί σου μύρο.
Να σε φιλήσω πάνω σου θα γείρω
εκεί που περιγράφεται η σκιά σου,
Μανούλα, να ρουφήξω το άρωμά σου!
Αγέρας είσαι λαβωμένος, σκορπισμένος
μαζί με του Πατέρα, μπερδεμένος.
Δε σας ακούω, δε σας έχω, δε σας είχα
για να συναντηθούμε αυτό τον τρόπο βρήκα.
Αγέρας είστε, αγέρας που παγώνει,
η απόσταση ως τ’ άστρα με πληγώνει.
Αγέρας φύσηξε και σήμερα σιμά μου.
Έκανα αγκαλιά τα χέρια μου, μπροστά μου.
Αγέρας μου έμεινε, κενό και απελπισία
είστε για μένα μόνο αόρατη οπτασία.
Άδειος ο τόπος που τεντώνομαι να φτάσω
ένα φιλί σε μια σκιά φανταστική να αφήσω.
Ίσως αν έρθω πιο σιμά, να βγείτε αληθινοί.
Είναι η μνήμη σας στο μέσα μου ανεξίτηλη.
Πάντα μαζί μου, μέσα μου σας έχω
είστε για μένα ο εαυτός μου και τα «θέλω».
Αγέρας φύσηξε και σκόρπισε το όραμα
κι απέμεινα να αναζητώ χαμένα όνειρα.
Τα μπράτσα μου αγκυλώθηκαν, πονάω,
την ύπαρξή σας με λαχτάρα αναζητάω…
Αγέρας είσαι, αγέρας είστε, ανυπαρξία.
Μα έχω το όνομά σας για ευλογία!
Copyright © Πόλυ Μίλτου