Μην κοιτάς προς τα μένα, είσαι ολόκληρος ο φόβος.
Μη χαμογελάς, τάχα φίλος, είσαι φίδι δολερό.
Μη λες πως με νοιάζεσαι,
όταν με αποτελειώνεις μεθοδικά κάθε μέρα.
Μην αναστενάζεις που δεν κατανοώ την «αγάπη» σου,
όταν με εγκαταλείπεις να πεθάνω αβοήθητος.
Μη με αγγίζεις, ρε φίλε…
Κρίμα, λέρωσα τη λέξη την ιερή της αφοσίωσης…
Μην ξανακοιτάξεις προς τα εδώ!
Δε θα με αγγίξει η κακία σου η καλυμμένη.
Πίσω από τους τάφους του εγωισμού σου και του δήθεν,
μη μου το παίζεις άτομο πολιτισμένο.
Είσαι βγαλμένος από απρόσιτες σπηλιές
εκεί που κατοικεί μόνο ο φθόνος και το έχω καταλάβει.
Μη με αγγίζεις ούτε με τη σκέψη!
Δεν έχεις το δικαίωμα να μεταμφιέζεσαι σε άνθρωπο,
όσο η ψυχή σου έχει μαρμαρώσει στο ανάλγητο
και έχει συρρικνωθεί η λογική σου απ’ το μίσος!
Καλύτερα η σιωπή! Γιατί… ντροπή δεν έχεις!
Π. Μίλτου
(Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Η χειρότερη κακοποίηση ενός ανθρώπου είναι η ψυχική και χρόνια… από κάποιους που τα παίζουν σπουδαίοι. Ανθρωπάκια τερατόμορφα στην ψυχή, κομπλεξικοί και ανώριμοι και στερημένοι αξίας και ευθύνης… Υπάρχουν πολλοί γύρω μας, σε θέσεις ευθύνης, επικίνδυνοι και ανεύθυνοι, φθονεροί και πονηροί…
Αλλοίμονο στα θύματα! Υποφέρουν και δε βρίσκουν δικαίωση πουθενά. Γιατί η ψυχική βία, που σε τσακίζει ύπουλα και με χαμόγελο, δε φαίνεται και δε διώκεται από κανέναν νόμο. Αυτός που βγαίνει πάντα χαμένος, αν τολμήσει και δείξει πόσο πόνεσε, πόσο υποφέρει, πόσο τον καταστρέφουν με τρόπο και μέθοδο οι φθονεροί και δόλιοι, δυστυχώς… είναι το θύμα. Οι θύτες συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και απαλλαγμένοι πάσης υποψίας… είναι πάντα ήρεμοι, γελαστοί, ευχάριστοι… ήσυχοι… και γιατί όχι; Κάνουν ό, τι θέλουν χωρίς επιπτώσεις… Το παίζουν και θρησκευτικοί, είναι αδιαπραγμάτευτη παγίδα για να δειχτούν σεβάσμιοι, να δείξουν πως αποπνέουν σεβασμό και για τα θεία… (Αυτοί είναι οι πιο δηλητηριασμένοι από τον εγωισμό και μακριά τους…) Βγαίνουν πάντα αθώοι… μπροστά στον «τρελό», «τον φαντασιόπληκτο», «τον γκρινιάρη», «τον ιδιότροπο»…
Α, έχουν μάθει και μια άλλη, μοντέρνα λέξη τώρα… «τον τοξικό».
Λοιπόν, να πω ένα μυστικό!
Υπάρχει ο Θεός! Βλέπει, ακούει, αισθάνεται… σιωπά. Και Αυτόν δεν μπορείς να Τον ξεγελάσεις με την πονηριά σου, άνθρωπε, ούτε να πεις τα παραμύθια σου τα σπουδαία με τα οποία δικαιολογείσαι στους άλλους για τη σκληρότητα και την κακία σου. Όταν αποφασίσει να μιλήσει ο Θεός… εγώ να είμαι μακριά σου…)