(Αφιερωμένο στους εφήβους και την πρώτη νεότητα.)
Με ένα ψέμα τα ξεκίνησες αυτά που έζησες ως τώρα.
Το ψέμα ντύθηκες, στολίστηκες, το ψέμα σε έφερε ως εδώ!
Το ψέμα αγάπησε, αυτός που γνώρισες απόψε.
Φοβάσαι την αλήθεια, τώρα, και τρέχεις να σωθείς!
Στα παραμύθια ήσουν εύκολα η Σταχτοπούτα
και η νεράιδα όλα τα βόλευε με το ραβδάκι της.
Μα στη ζωή που δεν υπάρχουν πρίγκιπες,
να ψάχνουν το γοβάκι ποιας ανήκει,
που δεν υπάρχουν ξωτικά και κολοκύθια- άμαξες,
το ψέμα παραμένει αληθινό!
Ό, τι έκτισες με πονηριά, τρέμει με την αυγή.
Τι τη φοβάσαι την αλήθεια, κοριτσάκι μου;
Θα έρθει η στιγμή να σε αγαπήσουν για ό, τι έχεις,
να είσαι ο εαυτός σου ο ωραίος,
να δείχνεις το δικό σου πρόσωπο παντού.
Εκτός κι αν σου αρέσει η αλλοτρίωση
και επιθυμείς το τίποτα και ούτε αγάπη θέλεις.
Τότε, μπορείς να κοροϊδεύεις τη ζωή σου
και να υπάρχεις έξω απ’ τα αισθήματα,
στη γη που κατοικούνε οι σειρήνες,
ξέρεις, αυτές που ήσανε πεντάμορφες
και μάγευαν με το τραγούδι τους, όσους θα έπνιγαν μετά.
Έμειναν πάντα μισητές κι ας ήσαν μαγεμένες.
Δεν έζησαν τον έρωτα, δε βρήκαν την αγάπη
και χάθηκαν στο μύθο. Ούτε ονόματα δεν ξέρουμε!
Έτσι θες να γενείς;
Τα παραμύθια δεν αντέχουν την ημέρα που χαράζει!
Ντύσου το φως και την αλήθεια σου σαν κόσμημα πολύτιμο,
βάλε και άρωμα ευγένειας,
κι ύστερα βγες να αντικρίσεις το λαβύρινθο με θάρρος!
Είσαι ονειρεμένο πλάσμα, χαμογέλα,
φτιάξε πραγματική την ιστορία σου,
με καθημερινότητα οι ζωγραφιές της και προβλήματα
κι αν θες να έρχεται ο πρίγκιπας για σένα,
κάνε να περπατά πεζός με πάνινα παπούτσια,
τα καθημερινά τα ρούχα του ντυμένος
και να κρατά στα χέρια του ένα μπουκέτο αγριολούλουδα.
Κι εσύ, αγόρι, που τα κάλλη τα περίσσια,
να σαγηνεύουν νιώθεις τις αισθήσεις σου, για πρόσεχε!
Και η Κίρκη ωραία ήταν και η Μήδεια!...
Η μια γουρούνια έκανε τους άντρες
κι η άλλη δολοφόνος στυγερή στα ίδια της τα σπλάχνα!
Μήπως και στο μυαλό να δώσεις σημασία;
Μήπως την πιο μεγάλη αξία την έχει η καρδιά;
Αχ, τα παιδιά μας συνηθίζουν στη βιτρίνα,
μαθαίνουν να θαυμάζουν τα στολίδια τα άψυχα.
Μα πρέπει να τους πούμε την αλήθεια!
Το ψέμα σβήνει πάντα την αυγή!
Π. Μίλτου
(Η πρώτη νεότητα είναι η ηλικία των παραμυθένιων ονείρων. Όλα φαντάζουν ιδανικά και ανόθευτα. Και όλα είναι ραντισμένα ανασφάλεια και φοβίες για το ατομικό «είναι» και το «γίγνεσθαι». Γι’ αυτό και οι υπερβολές και τα κόμπλεξ και οι ψεύτικες «ταυτότητες» με σκοπό την αποδοχή στη φιλία και στην αγάπη. Λίγη προσγείωση και αρκετή κατανόηση… ίσως προλάβαινε απογοητεύσεις και κάποια αναμενόμενα δράματα.)