Η μερσεντές, εν τω μεταξύ, σταμάτησε μπροστά στην είσοδο και ο πανύψηλος ωραίος νέος βγήκε και προχώρησε στον κήπο. Οι κοπέλες αναγάλλιασαν, έκαναν σχέδια πώς να τον πλησιάσουν. Ήσαν οι περισσότερες καλλονές φανταχτερές, καλοντυμένες και ελκυστικές, κορίτσια της αριστοκρατίας με αέρα και τρόπους αρχοντικούς, μορφωμένες και φινετσάτες. Πολλές είχαν επίσημη καταγωγή και άλλες προέρχονταν από φημισμένα χριστιανικά σπίτια ομογενών. Πάντως όλες ήσαν επώνυμες!...
Έριξε τη ματιά της η Λίνα στο ολόμαυρο πένθιμο φόρεμά της και αναστενάζοντας σιγά, τραβήχτηκε κι άλλο πίσω απ’ το γιασεμί προσπαθώντας να κρυφτεί τελείως, γυρίζοντας προς το βουνό, τάχα πως θαύμαζε τις ανθισμένες κουτσουπιές. Μα η καρδιά της ήταν βαριά. Τον είχε δει που πλησίασε την παρέα του γαμπρού του, είχε προσέξει και τα καμώματα των γυναικών και αισθανόταν την επιθυμία να φύγει.
_ Αχ! Θεέ μου! ψιθύρισε αναστενάζοντας βαθιά.
Και τότε… της κόπηκε η ανάσα, καθώς αισθάνθηκε δίπλα της την ξαφνική παρουσία. Κάποιος την είχε πλησιάσει αθόρυβα, της είχε κρύψει τον ήλιο με το πελώριο ανάστημά του και είχε σταθεί εκεί κοντά της στητός, ολόισιος και ακίνητος. Ήξερε ποιος ήταν και από την ταραχή της δεν κουνήθηκε. Όμως η σιωπή του την ξάφνιασε, της έφερε αμηχανία, και τελικά αποφάσισε να γυρίσει δειλά προς το μέρος του και να τον κοιτάξει. Μα, καθώς συναντήθηκαν οι ματιές τους, εκείνος χαμογέλασε και η Λίνα έγινε στη στιγμή κατακόκκινη. Η φωνή του ακούστηκε απαλή:
_ Λοιπόν; Δε θα μου πεις καλημέρα;
_ Καλημέρα! έκανε η Λίνα στεγνά.
Ο Αναστάσης κοίταξε κατά το δάσος και το χαμόγελό του έγινε πλατύτερο. Ήταν τόσο όμορφο το προφίλ του,... που η Λίνα ξεχάστηκε. Και τότε την ξάφνιασε η ολόισια ερώτησή του:
_ Γιατί έφυγες, όταν ήρθα;
_ Σε παρακαλώ! Μας κοιτάζουν! του θύμισε ντροπαλά… κι ένιωθε πως θα ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί.
_ Το ξέρω, γι’ αυτό δε θα μείνω πολύ, δε θέλω να σε εκθέσω! Θα μιλήσουμε κάποιαν άλλη ώρα, πιο ήσυχα!...
_ Τι… έχουμε να πούμε; απόρησε, όμως ο νέος γύρισε πάλι προς το μέρος της και την κοίταξε με εκείνο το γλυκό του χαμόγελο, το τόσο ελκυστικό!...
_ Πότε τελειώνεις το κολέγιο;
_ Λίγο μετά το Πάσχα.
_ Πότε ακριβώς;
_ Γιατί;
_ Πες μου, πότε;
_ Στις 12 Μαΐου θα πάρουμε τα διπλώματα. Γιατί; τον ρώτησε πάλι μπερδεμένη.
Και πάλι δεν της απάντησε ο Αναστάσης στην ερώτησή της. Είπε μόνο σιγά:
_ Πολύ καλά! Θα τα ξαναπούμε, Λίνα! Λοιπόν, σ’ αφήνω τώρα για να μην εκτεθούμε, εντάξει;
Και χωρίς να εξηγήσει τίποτε άλλο, την άφησε εντελώς απότομα και απομακρύνθηκε, γιατί πραγματικά τους κοιτούσαν όλοι. Δεν ξαναγύρισε πια προς το μέρος της ούτε για μια στιγμή. Όμως η Λίνα από την απόμερη γωνιά της όπου είχε διαλέξει να καθίσει, εκεί πίσω από το ανθισμένο γιασεμί, παρακολουθούσε με τρόπο τα πάντα…»
ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!... ΚΑΛΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ!!!...
Π. Μίλτου
(Για όσους με ρωτούν, το βιβλίο μου, λόγω προσωπικών δυσκολιιών, δεν υπάρχει στα βιβλιοπωλεία. Στέλνεται κατόπιν παραγγελίας, όπου κι αν βρίσκεστε με δωρεάν τα ταχυδρομικά. Πληροφορίες στα δεξιά της σελίδας...)