Μια καρδιά που σπαράζει, έχω μόνο,
στη βροχή!
Το αύριο λες, θα έχει ανταύγειες μέρας,
θα έχει μπλε του ουρανού και ένα χαμόγελο.
Θα έχει…
Μα, κοίτα, το είναι μου πλημμύρισε βούρκο.
Με κατέκλεισαν τα νερά…
Πλημμύρα, σου λέω!
Πάνω στα χνάρια της μαύρης περπατησιάς,
αυτών που ανάλαφρα ακολουθούσαν τη χαρά μου.
Μην ακουστούν!
Πάντα οι βδέλλες έρπουν αφανώς!
Ήρθε η μπόρα και κάλυψε το χάος!
Να μη φαίνεται!
Άκου!
Οι σταγόνες που απέμειναν στα σκισμένα σύννεφα,
πέφτουν στην ψυχή μου με πόνο!
Το κλάμα της γης!
Αχός βουερός, μου τρυπάει τα αυτιά και σημαίνει....
Κάπου… ακούγονται… άνθρωποι.
Άνθρωποι;
Όσοι απέμειναν πια, έχουν βάσανο στην καρδιά.
Ένα κλάμα!
Πόσοι είναι;
Μετράς;
Η αλήθεια τους ξεχασμένη συνήθεια!
Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα, σου λέω!
Θα αντέξουν να υπάρχουν και για πόσο;
Ενοχλούν!
Στη σαπίλα ένα χάραμα… Πρόσεξέ το!
Τόσο δα τρυφερό! Τόσο δα… μεγαλείο φωτός!
Ένα νούφαρο άνθισε!
Χαμογέλα!
Π. Μίλτου