(Είναι κάτι ώρες,... που η ψυχή λυγίζει αθεράπευτα... Και, τότε, κάτι αιθέρια πλάσματα,... τα παιδιά... γίνονται αγγελιοφόροι ελπίδας και μιας μεγάλης, άσβηστης αγάπης...
Αυτές οι μέρες... ήσαν πολύ βαριές... για πολλούς λόγους...
Το ποίημα αυτό, ίσως δε λέει πολλά... Δεν είμαι ικανή να εκφράσω απόλυτα το συμβάν...Μα ήρθαν κάτι μηνύματα, inbox, τρυφερών μου πλασμάτων, με πλήθος αναμνήσεις από την ξένη γη και γλυκύτητα συγγένειας ανώτερης του αίματος... να με γεμίσουν δέος...
Απλά... ένα ευχαριστώ μέσα απ' τον πόνο... στα παιδιά της καρδιάς μου... Εκείνα... ξέρουν...)
Ποιος σε γκρέμισε, ψυχή μου;
Αναστενάζει σου το ένθετο της σάρκας.
Πάνω μην κοιτάς!
Όλα ετοιμάζονται για θυμό βαρύ!
Μη γυρίσεις πίσω!
Καταστροφή και φωτιά,
έπεσε λίβας και χαράκωσε τις πέτρες.
Μη στρίψεις, θυμήσου,…
ούτε δεξιά ούτε αριστερά.
Φόβος!
Αριστερά οι εχθροί,
σουβλερά, ακονισμένα μαχαίρια φέροντες…
Δεξιά… Ωωω…
Εκεί,
εκεί βρίσκεται η παγίδα, η μυστική.
Αργοσέρνεται φίδι με ανοιχτά τα σαγόνια…
Ο «εγώ» μου, ο μεγάλος άγριος,
ο ανήμερος καταστροφέας εντεύθεν…
Θα σκύψω!
Η γη με αντέχει ακόμα!
Είμαι υλικό της γερό και αφανές.
Το χώμα με δέχεται με αγκαλιά.
Χαράζω τα όρια!
Πέρα βόσκει το κοπάδι μου ήρεμα.
Εμπιστοσύνη στον ποιμένα.
Κοιτάζουν τα μάτια μου με χαρά!
Παιδιά της καρδιάς μου!
Δεν ξεχνούν!
Εγώ η μάνα, Εκείνος, ο Πατέρας…
Με κυκλώνουν τα βράδια
Και ακόμα,
λυγισμένη στο έδαφος!
Ψηλά να αγναντέψω δεν μπορώ!
Τρέμω το πέσιμο!
Τα άδολα αρνία μου, αφήνω
να με αντιπροσωπεύουν στο αιώνιο.
Εγώ… λυγισμένη στην ντροπή…
Μη γίνει χαλασμός,
ελλειπούσης συνείδησης.
Όσο μένω στα σύνορα της Αγάπης,
δε με αγγίζει ο ίλιγγος!
Χαμήλωσε το φως σου, ψυχή μου!
Ώρα να συλλέξουμε ήλιους!
Η νύχτα έρχεται με σβησμένα φεγγάρια.
Ο αγώνας μιας ζωής… κινδυνεύει…
Ένα «κρακ» στην καρδιά!
Θα πετύχει;
Ακόμα παραμένω στη γη!
Δεν έβαλα πολύ λάδι σήμερα στο λυχνάρι.
Πώς να δυναμώσει η λάμψη;
Παιδιά μου,
πόσο αδυνατώ να συνέρθω!
Πρέπει!
Και στηρίζομαι
να ξαναπάρω την όρθια στάση!
Είναι τα παιδιά,
που ζεσταίνουν το μέσα μου...
Έχουμε δρόμο ακόμα!
Δρόμο!...
Πόσο ακόμα;
Θα αντέξω;
Ανατριχίλα του γνώριμου...
Copyright © Πόλυ Μίλτου