(ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΦΤΙΑΧΤΑ ΝΑΥΑΓΙΑ... ΜΕ ΘΥΜΑΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΘΗΛΑΖΟΥΣΕΣ... ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΑΠΟΤΡΟΠΙΑΣΜΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΞΕΧΑΣΑΝ ΟΤΙ... ΗΣΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ... ΚΑΙ ΙΣΩΣ... ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ... ΟΙ ΙΔΙΟΙ...
ΤΟΥΣ ΒΕΒΑΙΩΝΩ ΠΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΟΛΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ...)
..................................................
Τα καταφέραμε, τελικά… Μπράβο!
Σκλαβώσαμε και τον ήλιο…
Ανατέλλει από τότε με ερωτηματικό.
Έλα, θα δεις σκιές να ακολουθούν…
Μια γραμμή συγγνώμης… δεν υπάρχει.
Μόνο το φεγγάρι κλαίει απαρηγόρητα!
Ένας θάνατος αγνών ψυχών!
Ένας πόνος αδικίας!
Τα παιδιά,… τι φταίνε;
Εσείς, που πατάτε τα κουμπιά,
δεν έχετε ποτέ χαϊδέψει μωρά;
Ένας ήλιος ματωμένος ανέτειλε.
Μια ακόμα ελπίδα,
εξαφανίστηκε στη σιωπή!
Η γη θρηνεί τη χαμένη αθωότητα,
βάρυνε κι άλλο το χώμα!
Αυτό, που σκεπάζει άνομα μυστικά,
κακίας άρρωστων και άψυχων!...
Λυπάμαι παιδάκια,
ο ουρανός βρέχει αίμα στις μέρες μας.
Λυπάμαι!
Εδώ βασιλεύουν ζωντανοί- νεκροί,
που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους
ότι είναι ακόμα άνθρωποι…
Μεταμορφωμένα τέρατα είναι…
Κακάσχημοι και σιχαμεροί και γλοιώδεις…
Πλασματάκια τρυφερά, ακούστε με,
είστε πιο ασφαλή πάνω από τα σύννεφα!
Copyright © Πόλυ Μίλτου