Οι άνθρωποι γίναμε βαλίτσες.
Κάποιοι άκαρδοι κανονίζουν,
ώστε μια μέρα να βρεθούμε νεκροί.
Έτσι, γιατί ξέρουν να παίζουν καλά
το παιχνίδι τους της εξουσίας.
Επιθυμία τους,
τα βάσανα τα ατέλειωτα των άλλων.
Αυτοί κάθονται σε καρέκλες.
Άλλοι ταλαιπωρούνται.
Δεν υπάρχει γυρισμός.
Μου το απαγόρευσαν.
Ευχαριστώ,
όσους παρέμειναν άκαρδοι!
Δεν υπάρχει γλυκοχάραμα πια.
Δε θα το προλάβω.
Μόνο μια δύση με περιμένει.
Όταν ο ήλιος θα φύγει,
θα φύγω κι εγώ.
Καληνύχτα, άσπλαχνοι,
που βλέπετε νούμερα
στη θέση των ανθρώπων.
Όταν ξημερώσει,
πάτε να πιείτε καφέ με την παρέα,
να σχολιάζετε
πως όλα πήγαν καλά!
Κάποιοι θα πεθάνουν εξαιτίας σας!
Ηρεμήστε!
Δε θα είστε εσείς,
άλλοι θα είναι...
Κάτι νούμερα στη λίστα.
Κάτι βαλίτσες- απλοί δάσκαλοι.
Τίποτα σπουδαίο...
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Αφιερωμένο σε όλους μας, που μας καταδικάζουν πάλι στους δρόμους... Και τα κουράγια κάποτε τελειώνουν... Σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι είμαστε άνθρωποι; Ποιοι να καταλάβουν; Οι βολεμένοι;... Μπα...)