πέρα στο βάθος αχνοφαίνονται τα ίχνη του ορίζοντα.
Μαύρες και μολυβί γραμμές των στοιχειωμένων δέντρων,
που κρεμασμένα τα κλαδιά τους πάνω απ’ τα νερά,
αντιφεγγίζουν στεναγμούς μέσα στη λίμνη.
Νεράιδες κάθονται στην κορυφή και ξωτικά πανέμορφα
να τραγουδούν με όργανα αόρατα, ήχους μαγευτικούς.
Στον ουρανό αστέρια δεν υπάρχουν,
έχουν κρυφτεί απ’ την ντροπή τους για τη σύγκριση.
Είναι γαλήνης ώρα!...
Διάθεση νυχτερινή νιώθω για μια ρομάντζα,
κάτω στην όχθη περιμένει η βαρκούλα των ονείρων μου.
Λικνίζεται απαλά και ρυθμικά σε κάθε κυματάκι,
ελεύθερη, ανεμπόδιστη, με υπόσχεση μιας βόλτας στο άπειρο,
εκεί που μόνο όταν ησυχάζουν όλα,
μπορεί η ψυχή να αισθανθεί αδέσμευτη, να αγγίξει
και να πράξει.
Όλα είναι ήρεμα στη λίμνη τη φανταστική,
κανείς παρείσακτος δεν έχει άδεια εισόδου.
Είναι οι στιγμές που σιωπά ακόμα και η συνείδηση,
να μην ταράξει την απόλαυση από ενθύμισες παλιές,
νοσταλγικές εικόνες του χαμένου παραδείσου.
Ώρες γαλήνης!...
Και ο χρόνος τελειώνει,
μα η καρδιά χτυπάει ακόμα στο ρυθμό του φεγγαριού!!!
Π. Μίλτου