Ο κόσμος γέμισε πλαστικές όμορφες κούκλες
και φιλίες με ψεύτικα καμώματα.
Ερημιά και σιωπή με συντροφεύουν γιατί,
δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω ανοιχτά.
Παρεξηγήσιμα όλα όσα πονούν και ξεσκίζουν καρδιές…
Απαράδεχτα, χωρίς νόημα τα μη αισιόδοξα.
Ευτυχώς, εσύ δεν πεθαίνεις…
Δε θα έχω να πω για τυχόν απώλεια σε κανέναν…
Κι αν χαλάσεις ακόμα, δε θα κλάψω, γλυκό μου,
η αγορά είναι γεμάτη λούτρινες υποσχέσεις χαράς.
Θα πάω να δώσω δύναμη σε όσους το έχουν ανάγκη,
θα σκεφτώ και αυτούς που θέλουν γαλήνη.
Κι εσύ, κουκλάκι μου άψυχο θα σκεφτείς εμένα.
Εντάξει;
Μόνο έτσι μπορεί να γίνει σε τόση υποκρισία φιλίας…
Ο μόνος μου φίλος χωρίς ζωή, χωρίς μιλιά
κάθεται δίπλα μου και δε με κρίνει απάνθρωπα,
όταν πονάω κι εγώ!
Δεν περιμένει μόνο! Δίνει απλόχερα μια ζεστή αγκαλιά
και σε βεβαιώνω, είναι πιο αληθινή από των ανθρώπων…
Κάποτε, δε θα περίμενα να είναι έτσι οι φίλοι,
μόνο να παίρνουν και να ζητάνε και…
κάθε φορά που κατσουφιάζεις για λίγο,
επειδή τυχαίνει να είσαι άνθρωπος, όπως εκείνοι,
να σε κατηγορούν, γιατί τους στέρησες την πηγή της χαράς τους.
Ακούς, χνουδωτό πραγματάκι;
Μόλις γυρίσω να αντικρίσω τους, τάχα, φίλους,
θα πρέπει σίγουρα να χαμογελάω, έστω και ψεύτικα.
Το προτιμούν το ψέμα…
Έτσι έχουν μάθει να υπάρχουν!
Γι’ αυτό κι εγώ το αποφάσισα και πρέπει να το κάνω.
-Λέω να φύγουμε από δω, αγάπη μου!
Θα βγούμε και οι δυο μας απ’ τον ψεύτικο κόσμο
και θα χαθούμε στο άγνωστο, να μη μας ξαναβρούν!
Π. Μίλτου