και θα τυλίξω την ψυχή μου στα πιο χαρούμενα τα χρώματα!
Πρώτα γαλάζιο για την ελπίδα θα βάλω,
το καφετί της ζεστασιάς
και το λευκό της απαλότητας για το πλησίασμα του άλλου,
της μέντας χρώμα για ηρεμία και γαλήνη,
μαύρο της εντιμότητας,
κίτρινο και πορτοκαλί για τη χαρά της εορτής.
Μα τελευταίο θα αφήσω το έντονο, το χρώμα της αγάπης.
Κόκκινο κατακόκκινο στα χείλη και στο μπούστο
για να δηλώνει την καρδιά που αγαπά τρελά.
Άντε να βάλω λίγο ροζ-
είναι αυτό που με εκφράζει πάντα- για την ευαισθησία,
μια απαραίτητη χροιά, προτού να ξεκινήσω.
Θα βγω μετά με όμορφη παρέα.
Όχι ανθρώπους.
Αυτοί, συνήθως, που τα έχουν όλα
μέρες ευτυχισμένες που περνούν,
δεν είναι για να ’ρθούν μαζί μου.
Θα μου λερώσουν την επίσκεψη με τη δική τους τη χαρά,
θα μου πληγώσουνε ψυχές με αδιακρισία,
γιατί συνέχεια θε να λεν πόσο όμορφα περάσανε,
Θα αρχίσουν τα κηρύγματα για θετική ενέργεια και αισιοδοξία,
για οικογένεια θα μιλούν και γέλια και δωράκια.
Όχι, όλοι αυτοί δεν έχουν καμιά θέση εκεί που πάω τώρα.
Μαζί μου το ζωάκι μου θα πάρω μόνο
κι ένα καλάθι δώρα, με ό, τι μου βρέθηκε σπιτίσιο.
Και ύστερα θα τις πάρω με σειρά,
εκείνες τις κλειστές τις πόρτες, όλες, των ανθρώπων.
Αυτών που δε γιορτάζουνε και δε γιορτάσανε.
Για πένθος, μοναξιά ή για απελπισία
για μια χαμένη αγάπη, για φτώχια και ερημιά;
Αυτούς θέλω να βρω τούτη την ώρα.
Δε θα τους πω «χρόνια πολλά», τίποτα δε θα πω,
μόνο θα κάτσω δίπλα τους, να νιώσουν τη δική μου ζεστασιά,
και τη συμπόνια.
(Τις πληγωμένες τις καρδιές δεν τις αγγίζεις,
αν θέλουν θα ανοιχτούν,
αν όχι, αφουγκράσου που αδύναμα χτυπούν
και δεν αντέχουν άλλο!
Σμίξε το δάκρυ σου με το δικό τους, μέρες γιορτής,
σφίξε απαλά το χέρι τους κι αυτοί θα καταλάβουν,
ότι τους ένιωσες!
Αυτές οι μέρες θλιβερές για μερικούς- κι ίσως πολλοί να είναι,
κι οι άλλοι να μιλάμε για χαρά και ευτυχία.)
Θα αφήσω τα δωράκια μου στο πάτωμα- δώρα καρδιάς-
και ό, τι θέλει ας πάρει ο καθένας.
Κι ενώ ο σκύλος μου θα τους χαρίσει συντροφιά,
εγώ ανοίγω διάπλατα τα χέρια μου για μια μεγάλη αγκαλιά,
σε κάθε πονεμένο,
ω αδερφοί του κόσμου!
Π. Μίλτου
(Με την ευχή μου, κάποτε να μην υπάρχουν κλειστές πόρτες, σκοτεινά παράθυρα, κατατρεγμένοι άνθρωποι, πολέμων θύματα, παιδάκια χωρίς αγκαλιά μιας μάνας, θλιμμένες καρδιές. Και να γιορτάζουν όλοι!)