κι ο κάθε ένας μας μαζί του σε χορό.
Η ιστορία είναι απλή, περίπου, κάπως έτσι…
Αυτοί, οι «προύχοντες»,
που τους πηγαίνουν άνετα και βολικά,
τα χρήματα, τα ονόματα, οι «φίλοι» και οι γνωστοί…
Και οι άλλοι,
γυμνοπόδαροι, σακατεμένοι, λεύτεροι,
χωρίς τα ρούχα τα ακριβά και το καμάρι σου,
φορτώνονται στους ώμους τους το αύριο του κόσμου,
με αξιοπρέπεια και υπομονή περίσσια.
Αυτοί, οι «άσημοι»,
αν δουν κάποιον φτωχότερο και πονεμένο,
θα κατεβάσουν το μωρό από τους ώμους τους
να βοηθήσουνε ανώνυμα, με την καρδιά τους…
Αυτοί,
που η γη στους ώμους τους, τους πονεμένους,
έχει ακουμπήσει ολόκληρη ελπίδα για το αύριο.
Αλλοίμονο,
αν χρειαστεί να σου ζητήσουν χάρη, καλοπερασμένε μου,
την ειρωνεία και τη δολιότητα τα έχεις έτοιμα στο στόμα,
για να τσακίσεις μια ώρα αρχύτερα τις άμυνές τους,
να υποφέρουν πιότερο, να λιώσουνε στο δρόμο της ημέρας.
Έτσι,
θα δείξεις πιο επίσημος, θα πάρεις και βραβεία εξυπνάδας…
απ’ τους ομοίους σου στο αδιάφορο και στην κακία.
Δίπλα σου, θες δε θες- και ποιος σε ρώτησε-
πάντα θα βλέπεις να περνούν αγκομαχώντας σιωπηλά,
αυτοί που ακόμα ζουν μες στην αφάνεια,
οι ήρωες του κόσμου οι πραγματικοί!
Ναι, δίπλα- δίπλα, ταξιδεύετε την κάθε μέρα σας,
μα υπάρχει σημασία… στη διαφορά του ήθους.
Και, φίλε μου, υπάρχει μια αλήθεια…
γίνονται και ανατροπές, ποτέ δεν ξέρεις,
τι ξημερώνει η ζωή για τον καθένα ξαφνικά!…
Π. Μίλτου
(Τόσο που ταξιδεύω κάθε μέρα… εμπνέομαι από όσα ζω η ίδια ή βλέπω γύρω μου… )