"Υπάρχει κάπου ένα χωριό, που η πλαγιά του βγάζει σε μια μυστική ραχούλα. Απότομη και ανώνυμη για τους χάρτες των ανθρώπων… Για να βρεθεί εκεί κάποιος ξένος, θα πρέπει να έχει ακούσει για την ύπαρξή της και να ζητήσει οδηγό. Μα δεν είναι εύκολο να ζητήσει τέτοια χάρη, επειδή κανείς δε θέλει να περνά από εκεί, χωρίς σοβαρό λόγο.
Μόνο την Άνοιξη, κάθε φορά που αρχίζει η ανθοφορία, ανηφορίζει όλο το χωριό, λες και θέλουν οι χωρικοί να γιορτάσουν κάποια τοπική, παράξενη επέτειο.
Πανόραμα οι ατέλειωτες κερασιές που ανθίζουν εκεί… μια σπάνια σύνθεση από ροζ μαζεμένη σε μια πλαγιά του πουθενά, ένας ελεύθερος οργασμός της φύσης στην πιο όμορφη εποχή του χρόνου…
Όμως, οι ντόπιοι δε δείχνουν να σκοτίζονται ιδιαίτερα για την υπερκόσμια ωραιότητα ούτε να χαίρονται για την πλούσια ανθοφορία, που αργότερα θα φέρει καρπούς νόστιμους και ζουμερούς. Αυτοί, προσπερνούν αδιάφορα τα δέντρα και συνηθίζουν να στέκονται πάντα στην άκρη του γκρεμού και να κοιτάζουν κάτω με δέος τη φουρτουνιασμένη θάλασσα…
Πρώτος, μπροστά- μπροστά,… ο παπάς… με τους επίσημους.
Όλο και κάτι ψιθυρίζουν αχνά τα χείλη του καθενός και μετά… ραίνουν την πλαγιά με πέταλα. Ύστερα, αποχωρούν με το κεφάλι κατεβασμένο και βυθισμένοι σε σκέψεις θλιβερές…
Μια ιστορία σιωπής… στοιχειώνει τις νυχτιές τα όνειρά τους και δεν τη διηγούνται με ευκολία στους ξένους…
Ξέρουν αυτοί το «γιατί»!
Μια μεγάλη ντροπή τους κρατάει δέσμιους της μαύρης τους ευθύνης.
Τα παιδιά τους μεγαλώνουν κάτω από αυτή τη σκιά…
Το στίγμα…
Και πώς να ζητήσεις συγγνώμη για κάτι που δεν αλλάζει πια;..."
Ένα κομμάτι από τα... "Κομμάτια Ζωής"
Το βιβλίο μου...
Περισσότερες πληροφορίες στις εκδόσεις Ελκυστής και εδώ στη σελίδα μου.
Καλό διάβασμα!
Πόλυ Μίλτου