θα πετάξει με δύναμη η ψυχή μου, εκεί.
Αετός είμαι εγώ και ανοίγω φτερά!
Θα ανέβω ως τα αστέρια, στα βουνά τα ψηλά,
ελεύθερος νιώθω ξανά!
Κι ας τρέξουν οι άνεμοι, μα δε θα με φτάσουν,
και ας ρίξουν τα βέλη οι μύριοι εχθροί,
πιο ψηλά θα βρεθώ και δε θα με πιάσουν.
Το λάθος το έκανα όσο ήμουν στη γη.
Ανέντιμοι άνθρωποι,
με ψευτιές, υποσχέσεις κι ανόητα λόγια,
ως το θάνατο με έφεραν!
Μα τώρα επέστρεψα και θ’ αλλάξω πορεία,
μονάχος μου σκίζω γαλανούς ουρανούς.
Τη γη των ονείρων μου μυστική θα κρατήσω,
δε θα κάνω το λάθος το πρώτο ξανά,
η εμπιστοσύνη τσακίστηκε,
η φιλία προδόθηκε,
η καρδιά μου τρυπήθηκε,
με μαχαίρια της τάχα αγάπης!
Το τραύμα μού έμεινε σαν κακιά εμπειρία,
μα δεν έχει πια δύναμη να με ρίξει στο χώμα,
ανάλαφρος είμαι, γεμάτος ελπίδες,
το αίμα μου βράζει, τα μάτια μου αστράφτουν,
ο αέρας μυρίζει χιονισμένες κορφές,
λιβάδια και θάλασσα και χώρες παράξενες!
Αετός υπερήφανος,
τα φτερά μου ανοίγω γενναία,
να φύγω από δω που με πλήγωσαν τόσο,
στα βάθη του ορίζοντα γοργά θα χαθώ
και όλα, όσα το χθες μου θυμίζουν,
τα σβήνω για πάντα!
Π. Μίλτου