Πόσο όμορφα! Βλέπεις;
Φαντασίας χορός.
Χρώματα ζεστά, γήινα, γλυκά, μελωμένα.
Ήσυχες πινελιές, απαλές σε κάθε τρεμούλιασμα.
Όχι!
Μην τα μαζεύεις!
Το πολύ πολύ να φτιάξεις έναν πίνακα άδικο.
Μιας νεκρής άψυχης φύσης.
Αλλά…
Ποιος σου είπε πως έτσι τελειώνει η πορεία τους;
Κοίτα…
Χαίρονται να ξαπλώνουν το ένα δίπλα στο άλλο.
Αναμειγνύονται σε μια σύνθεση τέλεια.
Συζητούν τους χειμώνες που θα έρθουν.
Χαμογελούν ενωμένα τη χαρά της ελπίδας.
Εργάζονται για κάτι μοναδικό, ξέρεις.
Φαίνονται να σαπίζουν αργά.
Το άρωμά τους, όμως, όπως το φέρνει η βροχή,
ανακουφίζει τις αισθήσεις.
Ο νους επιθυμεί επιστροφή στο σπίτι.
Κάστανα στη θράκα και μια ζεστή γωνιά.
Παρηγοριά για όσα πέρασες στο διάβα της ζωής σου.
Δείχνουν αποσύνθεση θαμμένη στις λάσπες.
Κι όμως!
Τραγουδούν μυστικά έναν ύμνο αναγέννησης.
Είναι αυτά που θρέφουν την Άνοιξη.
Λέγοντας ένα ‘ευχαριστώ’ στο δέντρο που τα ντυνόταν,
του καλύπτουν τις ρίζες
με θερμότητα και ξανάνιωμα.
Μην τα μαζεύεις τα φύλλα του Φθινοπώρου.
Έχουν λόγο που πέφτουν!
Πρέπει να ξαναφέρουν τη ζωή!
Ο ουρανός κλαίει τη φθορά τους απαρηγόρητα.
Χωρίς να αισθάνεται πως…
κουβαλάνε στο θρυμμάτισμά τους τα πιο όμορφα μυστικά.
Σε κάθε ριπή του ανέμου, σε κάθε σου βήμα,
ψιθυρίζουν αδιάκοπα και με νόημα
για την αγάπη που δε χάνεται ποτέ.
Ακόμα… κι αν έγινε χώμα!
Copyright © Πόλυ Μίλτου