ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ... ΕΠΕΤΕΙΟ... Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ... ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ... ΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ... ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΝΤΙΑ... (Σημ. δεν ασχολούμαι με τη σιχαμερή πολιτική. Προβληματίζομαι πάνω σε κοινωνικά θέματα. Τίποτε άλλο.)
κάποτε ήσουνα κι εσύ άνθρωπος διαλεχτός.
Κάποτε, ίσως, να πολέμησες κι εσύ για την Πατρίδα!
Και στο χρωστούσε το «ευχαριστώ» της,
στο ξεπληρώνουμε όλοι καθημερινά και εμφανώς!
Για την ελευθερία φώναζες «Αέρα»…
Και τώρα, με ελευθεριά, παίρνεις αέρα όσο θες…
Άστεγος, ρακένδυτος, ξυπόλητος και πεινασμένος,
ένα κουρέλι η ψυχή σου να σέρνεται για ελεημοσύνη,
σε όσους τα βρήκαν έτοιμα, παππού μου!
Από σένα!
Που πλήρης ημερών,
βγήκες απένταρος στους δρόμους
να σε πατούνε κατά λάθος οι περαστικοί…
Παλιότερα σε βασανίζανε οι μπότες των εχθρών,
με τις κλοτσιές που έφαγες,
γιατί ξεστόμισες το «ΟΧΙ»!
Τώρα το όχι σου είναι για τον περίγελω και τις βρισιές.
Σε δείχνουν στα παιδιά τους οι Νεοέλληνες,
σαν το παράδειγμα αποφυγής και σιχαμάρας.
«Μη γίνεις σαν αυτόν, παιδί μου, να θυμάσαι!
Όποιος αληθινός, γενναίος, έντιμος, καλόκαρδος,
δε βρίσκει τίποτα καλό σε αυτόν τον τόπο!
Κοίτα να ντύνεσαι ακριβά και να πατάς την ανθρωπιά,
έτσι θα γίνεις… άνθρωπος!
Το μέλλον της Πατρίδας(!)»
Οι ήρωες… παλεύουν πια για μια τυρόπιτα
και τα παιδιά τους τρώνε στα σκουπίδια…
Π. Μίλτου
(Πικρό, σατυρικό… για τόσους ανθρώπους, που η ιστορία τους ξεχνιέται μες στους δρόμους.
Έλληνες, σε μια ελεύθερη Ελλάδα ζούνε και πεθαίνουν... σαν σκουπίδια! Πολλοί από αυτούς, είναι από εκείνους που κάποτε, όταν όλοι μετανάστευαν για μια καλύτερη ζωή, έμειναν εδώ, να βοηθήσουν την Πατρίδα…
Μα τώρα γέρασαν και είναι άχρηστοι για τα γραφεία…)