χιτώνας βελούδινος, σταγόνα δροσιάς.
Δε δέχεσαι σπίλο και ούτε ρυτίδα,
τυλίγεσαι έντεχνα γύρω απ’ το έσω σου,
το φως λαμπερό ιριδίζει επάνω σου.
Αφής η απόλαυση,
μα μόνο για λίγο, για ένα λεπτό,
δευτερόλεπτο, μάλλον.
Δεν είσαι για άγγιγμα, μη μου άπτου, φωνάζεις!
Η αύρα του δάσους, ο νοτιάς της αλμύρας,
βροχούλα και χιόνι, όλα ξέρουν για σένα.
Σεβασμός στις ψυχές!
Το λευκό σου ανέσπερο, η θωριά σου σπουδαία.
Μα είσαι μόνο ένα ρόδο και τίποτα άλλο!
Το αύριο που έρχεται, θα σε βρει ακόμα εδώ;
Το μάθημα, όμως, που δίνεις υπέροχο!
Ολόλευκες έννοιες και σκέψεις γαλήνης,
το άρωμα μεθάει τις αισθήσεις,
δεν έχει πια τέλος η τόση ομορφιά!
Το αιώνιο κάλλος με ανεξίτηλα χρώματα
στην καρδιά της καρδιάς μου τυπώθηκε,
της ψυχής μου το κέντρο παραμένει λευκό!!!
Π. Μίλτου