Γύρω μου πλανιέται ένας κόσμος.
Φωτάκια, μουσικές, δηλώσεις αγάπης.
Περπατάω στη βραδιά της γης με σκυφτό το κεφάλι.
Δε θέλω να βλέπω όσα με πληγώνουν.
Τα φώτα δεν είναι αληθινά, κοροϊδεύουν.
Είναι συνήθεια να εύχεσαι για το αύριο, λένε.
Μα κάθε αύριο προέρχεται από το χτες,
είναι το σήμερα της στιγμής
και θα καταλήξει στις μνήμες που θέλω να ξεχάσω.
Πιάσε μου το χέρι, όταν με συνθλίψει η ζωή.
Μπορείς να το κάνεις;
Αν όχι, τουλάχιστον, άσε με ήσυχο.
Να υπάρχω όπως είμαι!»
Copyright © Πόλυ Μίλτου