Κάποτε τα πουλιά, χωρίς να περιμένουμε
ήρθαν και μπήκαν στη ζωή μας, παρουσίες ηχηρές.
Μας έφεραν άλλες συνήθειες παράξενες και ξένες,
όχι απαραίτητα γαληνοφόρες και χαρούμενες.
Μας έδωσαν μια ιδέα, να πετάξουμε ψηλά.
Μα τα φτερά τους δεν τα χάρισαν ποτέ!
Μπήκαν μετά στη σκέψη μας και μας ανησυχούσαν.
Κρωξίματα, αινίγματα του κάθε σύννεφου,
σκιές του φεγγαριού και ήλιου λάμψεις.
Μας έκαναν να θέλουμε να αιωρούμαστε ανάμεσα,
να μην μπορούμε να προσγειωθούμε σε βραχάκια.
Μα δεν ημπόρεσαν ποτέ να μας το μάθουν!
Στο τέλος, στην ψυχή μας εισέβαλαν με ορμή.
Έφεραν καταιγίδες από το απέραντο το χάος
και κάτι αλήθειες τρομερές για τον πλανήτη γη.
Μας έδωσαν την ικανότητα να ανησυχούμε
να επιθυμούμε αλλαγές, έστω και αδύνατες.
Μα ήσαν μόνο απλά πουλιά και τίποτα άλλο!
Τα υπόλοιπα, το έργο, την έφεση και τις επιλογές
τα άφησαν σε μας τους λογικούς να αντέξουμε.
Τον εαυτό μας πρώτα να κοιτάξουμε με θάρρος.
Η αλλαγή για το καλό, αρχίζει απ' το μέσα!
Και τα πουλιά, άστα να φύγουν λεύτερα ξανά!
Φτάνει, που έφεραν το δίλημμα μαζί τους!
Φτάνει που υπάρχουν στον αέρα μας τριγύρω,
να μας ξυπνούνε οι φωνές τους με το πείσμα!
Πρέπει να επιστρέψω στη ζωή μου αμέσως, πρέπει,
να ελέγξω τι θα φέρει σκοταδιού φοβίες και κακό
πρέπει να έχω επιμονή και λογική στο τώρα, πρέπει
να επιλέξω μόνο φως, χαρά και ανθρώπου μέγεθος!
Και τα πουλιά να τραγουδούν με τιτιβίσματα!
Ο ουρανός τους πια δεν είναι εκεί πάνω, μακριά...
μα μόλις μετακόμισε μες στην καρδιά μου!
Πάω να ζήσω τη ζωή μου... περπατώντας!
Copyright © Πόλυ Μίλτου