Τους βλέπουμε σε μια εικόνα στημένους με λιτή αυστηρότητα, ντυμένους στα άμφια των επισκόπων...
Τρεις άνθρωποι με καρδιά μεγάλη, με νου ανοιχτό στον ουρανό και τη γη, με ιδιαίτερα χαρίσματα με κλήρο που επέλεξαν αυτοβούλως, την αφιέρωση στην Αγάπη! Του Θεού και των Ανθρώπων...
Βασίλειος ο Μέγας! (Και όχι ο κοκκινούλης γέρος που χαζογελάει χοχοχο...) Ο Μέγας! Ο Επίσκοπος της Καισάρειας Καππαδοκίας.
Έβγαλε όλα τα Πανεπιστήμια του καιρού του, όλα τόσο καλά, σα να είχε πάρει μόνο από ένα πτυχίο. Πανεπιστήμων! Ευρύς νους, διάνοια καθαρή, ήθος, όνειρα σπουδαία. Δικαστικός ξεκίνησε, Επίσκοπος αγάπης τελείωσε τη ζωή του... Μια Πόλη ολόχρυση είχε χτίσει με τα πρώτα Ιδρύματα φιλανθρωπίας στη γη, όπου είχαν περηφάνεια και καμάρι να υπηρετούν στα έργα και τα πιο ταπεινά, οι σύγχρονές του πριγκίπισσες και αρχόντισσες...
Γιατρός που με θυσία τάιζε ο ίδιος τους λεπρούς του... Δάσκαλος, Συγγραφέας. Τα έργα του για να τα διαβάσει θα πρέπει να είσαι αρκετά μορφωμένος. Η Δημιουργία του κόσμου, ένα απίθανο σύγγραμμα... Ιλιγγιά ο νους...
Ο Γρηγόριος! Ένας από τους τρεις που ονομάστηκε Θεολόγος. Α, δεν υπάρχει νους που να μπορεί να κατανοήσει εύκολα τόσο υψηλά νοήματα στα δικά του συγγράμματα. Στοργικός Πατέρας όλων, μειλίχιος, βαθύς... Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη από τους λίγους εκλεκτούς του Θεού και του λαού.
Ο Ιωάννης! Ένας είναι ο Χρυσόστομος εις τους αιώνες... Ορφανός από μικρός, έγινε η πιο τρυφερή καρδιά που υπήρξε ποτέ... Πατερούλης γλυκός και απαλός, με φροντίδα ακόμα και για το πιο άσημο ανθρωπάκο. Για μια γυναίκα χήρα έγραψε τον πιο περίφημο λόγο του που ξεστόμισε από τον άμβωνα. Για μια φτωχούλα, που ο επίτροπος του αυτοκράτορα ήθελε να της φάει το μοναδικό της χωράφι. Έτσι εξορίστηκε για πρώτη φορά, από το μένος του επιτρόπου. Γενναίος και αδέκαστος μπροστά στην αδικία. Μέγας δικαστικός με τη δικαιοσύνη στην καρδιά...
Επίσκοπος και Πατριάρχης αργότερα...
Δεν το θέλησε. Τον απήγαγαν για να τον βάλουν στο θρόνο...
Και πίσω του έκλαιγαν οι άνθρωποι: "Μας έκλεψαν τον Ιωάννη". Μα, σαν έμαθαν πως τον πήραν για Πατριάρχη, φώναξαν όλοι δυνατά και με δέος: "Άξιος"!
Πραγματικά, όχι τυπικά, όχι για να βγάλουν την... υποχρέωση... όχι για την καρέκλα και τις τεμενάδες...
Γίνονταν Επίσκοποι τότε με επίγνωση της χάριτος.
Ο ίδιος, ποτέ δε θέλησε μεγαλεία... Τα έργα του όλα φως, ξεχείλισμα αγάπης για όλους πάνω στη γη...
Τα συγγράμματά του, μακάρι να κυκλοφορούσαν σε όλες τις βιβλιοθήκες. Συμβουλεύω ιδιαίτερα το βιβλίο του για τον Γάμο... Αν όλα τα ζευγάρια το διάβαζαν με προσοχή, ίσως οι οικογένειες να μην κατέρρεαν, αλλά να άνθιζαν στην ευτυχία...
Μοναδικοί! Πήραν τα χαρίσματά τους στα σοβαρά, τα καλλιέργησαν και τα έκαναν τροφή γαι τις ψυχές των ανθρώπων...
Μεγάλη μου τιμή που φοράω το ράσο, όπως Εκείνοι.
Μεγάλη μου τιμή που είμαι Δασκάλα, όπως Εκείνοι.
Μεγάλη μου τιμή να είμαι Συγγραφέας, όπως Εκείνοι.
Μεγάλη μου η ευθύνη μπροστά στο δικό τους Φως!
Εκπαιδευτικοί και Μαθητές και Συγγραφείς και άνθρωποι των γραμμάτων και του πολιτισμού, ας πανηγυρίσουμε σήμερα τους Προστάτες μας! Να έχουμε τη βοήθειά τους!
Π.Μίλτου