Είμαι μικρή, παρόλο που μεγάλωσα.
Νήπιο στην ψυχή, όσο το σώμα φθίνει.
Εσύ το ξέρεις πιο καλά, έτσι δεν είναι;
Μπροστά μου μια αιωνιότητα ανοίγεται.
Πάρε με αγκαλιά, τρομάζω μακριά Σου.
Έξω ο κόσμος σπαρταράει από τις θλίψεις.
Μια αγωνία μου πετρώνει την καρδιά μου.
Νιώθω ανάγκη πάνω μου να σκύψεις.
Έχω ντροπή για όλα όσα έκρυψα με αγωνία.
Οι ώρες να ζητώ συγγνώμη, χωρίς τέλος.
Από Εσένα που με αγάπησες ως τη θυσία.
Για κάθε στραβοπάτημα με περιμένει έλεος;
Αισθάνομαι το φόβο, με κυκλώνει.
Δεν έχω να ακουμπήσω πουθενά με πίστη.
Η θύελλα της ψευτιάς που δυναμώνει.
Με απειλεί συνέχεια πως θα με νικήσει.
Πάνω σου ακούμπησα και πάλι τα όνειρά μου.
Κι εσύ σαν νήπιο με κρατάς στο στήθος σου σφιχτά.
Χριστέ, ακούς τι δυνατά χτυπάει η καρδιά μου;
Μη με αφήσεις! Τον φοβάμαι τον βοριά!
Αχ, έσκυψες και άφησες φιλί στο μέτωπό μου!
Μου υποσχέθηκες τόση Αγάπη, τόσον πόνο…
Ακόμα εύχομαι να σβήσει η νύχτα του κακού.
Είμαι ασφαλής κοντά Σου! Σε καλό μου!
Ξημέρωσε και άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου.
Πάλι στη γη των ενηλίκων βρέθηκα! Γιατί;
Σαν νήπιο ήσαν όλα τόσο υπέροχα και αθώα.
Η παρουσία σου εδώ, αλήθεια ή ψέμα; Ποιος θα πει;
Στο σώμα μου ενήλικας, σαν νήπιο στην ψυχή.
Όλοι μας είμαστε και λάθη και χαρίσματα.
Δυο φύσεις μέσα μου παλεύουν σαν αντίθεση!
Μια αγκαλιά συγγνώμης,... έχει τόση αξία!
Copyright © Πόλυ Μίλτου