ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,...
ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ,... ΒΓΕΙΤΕ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΛΙΑΚΑΔΑΣ...
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ... Η ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ...
Αυτή τη βδομάδα την είχα ξεκινήσει με μια επιθυμία να απλωθεί η αγάπη όσο γίνεται περισσότερο... Παντού, σε όλα τα μήκη και πλάτη και... βάθη...
Τόλμησα! Να μιλήσω για αγάπη! Τόλμησα!
Και δέχτηκα μια αφάνταστη επίθεση κακίας... (φυσικά δεν αναφέρομαι σε σας, φίλοι μου, αλλά στην καθημερινότητα της προσωπικής μου ζωής...)
Βγήκα με ελπίδα να χαρώ το φως και τα φίδια με ακολούθησαν σε κάθε μου βήμα... Δηλητηριασμένα, όσο ποτέ...
Και έτσι θα μείνουν, πολύ το φοβάμαι... Ένας που του αρέσει η κακία του, θεωρώντας πως έτσι δείχνεται σοφός και σπουδαίος(!), ο οποιοσδήποτε ένας του κόσμου, που έχει διαλέξει να μισεί και να καταστρέφει και να δολοπλοκεί, επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να επιδείξει για τον εαυτό του,... αυτός, φίλοι μου, έτσι θα μείνει... Ή μάλλον, μέρα με τη μέρα η αρρώστια του θα χειροτερεύει και στο τέλος θα γίνει ανίατη!
Είπα πολλές φορές "κρίμα", μου είπαν πολλές φορές "υπάρχουν και αυτοί"...
Ναι, υπάρχουν!
Και είναι κρίμα, γιατί... κάποτε... γεννήθηκαν άνθρωποι...
Άνθρωποι- μωρά, που το χεράκι τους το αθώο ακούμπησε πάνω στο στιβαρό του πατέρα τους και ένιωσαν ασφάλεια και στοργή.
Αργότερα, μερικοί από αυτούς, έδωσαν το δικό τους χέρι να ακουμπήσει το τρυφερό του παιδιού τους και να του υποσχεθούν ότι θα το κάνουν να ζήσει σε έναν καλύτερο κόσμο.
Και... τι κάνουν; Καταστρέφουν και δηλητηριάζουν τον κόσμο με την κακία και τις δολοπλοκίες τους, ώστε,... όταν το παιδί τους το αθώο μεγαλώσει,... να μη βρει τίποτα καλό, τίποτα όμορφο, τίποτα που να το κάνει χαρούμενο...
Καημένε μου άνθρωπε της κακίας, όταν φέρεσαι έτσι, θυμήσου πόσα όνειρα έκανες σαν παιδί για να γίνεις ένα καμάρι για τους γονείς σου, ένας καλός και χρήσιμος άνθρωπος, που όλοι να σέβονται πραγματικά και να τον εκτιμούν αληθινά.
Δυστυχισμένε άνθρωπε της δολοπλοκίας, θυμήσου ότι το παιδί σου θα ζήσει στον κόσμο που εσύ του ετοιμάζεις κάθε μέρα...
Όπως του στρώσεις, έτσι θα κοιμηθεί... Και τέτοιος θα γίνει... Σκέψου, αν θα νιώθεις όμορφα, όταν θα βλέπεις το σπλάχνο σου να ακολουθεί τα αχνάρια σου και να γίνεται ένα λαμόγιο, ένας άνθρωπος πονηρός και ανέντιμος, η ντροπή και το αίσχος και η αφορμή για περιφρόνηση, μίσος, βρισιές και κατάρες ίσως, από όσους θα αδικεί στο πέρασμά του...
Κάποτε, εγώ το έχασα γρήγορα αυτό το χέρι της στοργής, αμέσως με τη γέννησή μου. Απόμεινα να περιμένω μάταια, αναζητώντας τη στήριξη από αόρατες παρουσίες... Μη χαίρεσαι!
Δεν έμεινα μόνη και έρημη!... Έχω κι εγώ ένα χέρι που με στηρίζει και ευτυχώς, το ένιωσα νωρίς... Αόρατο, αλλά παντοδύναμο... Γιατί, ξέρεις, διάλεξα άλλον δρόμο από σένα. Έναν δρόμο γεμάτο αγκάθια και σίδερα καυτά και χιόνια και πάγους και θύελλες και βροχή και χαλάζι και κεραυνούς ατελείωτους... Διάλεξα τον δρόμο, που απο εκεί πέρασε και η ματωμένη Αγάπη.
Σπάνια βγήκε στη ζωή μου λιακάδα... Επειδή, κάθε φορά που έβγαινε και για μένα ο ήλιος, φρόντιζες, ΕΣΥ, ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΣΥ, φρόντιζες να μπαίνεις μπροστά μου σαν αιμοβόρο σύννεφο και να μου τον κρύβεις και να με αφήνεις με παράπονο, μουσκεμένο στα δάκρυα της απόγνωσης και του φόβου...
Ναι, και του φόβου! Αλλά όχι αυτού του φόβου που νομίζεις εσύ...
Εγώ άλλον φόβο νιώθω πάντα! Μην ξεχάσω πως είμαι Άνθρωπος!...
Θέλω να το φωνάξω! Είμαι αυτή, εξάλλου, που πιστεύω ότι πρέπει να εκφράζουμε ελεύθερα τα συναισθήματα...
Θα στο φωνάξω, λοιπόν!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΒΡΕ ΕΧΘΡΕ ΜΟΥ ΑΠΙΘΑΝΕ... Προσπάθησες να μου ρίξεις πάνω μου όλη την κόλαση! Ένιωσα πάλη καυτή... Η δίψα δικαιοσύνης και η ανάγκη διαφύλαξης της αξιοπρέπειας, την οποία, στο δηλώνω.... δε θα σε αφήσω ποτέ να μου την κουρελιάσεις, ξέβρασαν κοχλαστή την κόλαση στην ψυχούλα μου, αναζητούσαν το μίσος, την εκδίκηση του ουρανού, το όριο που είχε καταπατηθεί να ξαναμπεί στη θέση του με... σκληρή ανταπόδοση...
Πάλη, πόνος, άγρια συναισθήματα, πρωτόγνωρες ώρες αγωνίας ενός υπανθρώπου, που κόντευε να με πνίξει στα σκοτάδια του...
Μα,... έσπασε κάτι, μια εικόνα μπρελόκ... ξέφυγε και έπεσε στη γη... (αληθινό γεγονός)
Ξύπνησα... Γύρω μου η μαύρη βροχή σου εξακολουθούσε να πέφτει αδιάκοπα, έμαθα κι άλλα, όσα πίσω από την πλάτη μου γίνονται ερήμην μου, ενώ η καημένη αναζητούσα μια ώρα ανάκαμψης στην κουρελιασμένη μου υγεία, την οποία εσύ και όλοι εσείς, την πήρατε για... παιχνιδάκι εξουσίας... Τα αγκάθια τα σουβλερά ξέραιναν κάθε ελπίδα γύρω από μένα... σε λίγο, σε λίγο (αυτή ήταν η επιθυμία σας), δεν μπορεί, κάτι ακόμα θα βρούμε για να την αφανίσουμε... Και αν πεθάνει, ε, τι με αυτό; Θα γλιτώσουμε επιτέλους!...
Φρόντισες και εσύ και όσοι σε ακολουθούν καταπόδας, να με κάνεις να αισθανθώ σαν σκουπίδι... αφημένο σε μια κολόνα του τίποτα, από όπου κανείς δε θα φρόντιζε να με μαζέψει... Δεν άξιζα τίποτα ούτε μια μέρα καλή στη ζωή μου... ούτε μια ανάσα... Η δυστυχία μου ευτυχία σου... Έτσι νόμισες και έτσι νομίζεις...
Πάνω σε όλα αυτά, θέλω να σου πω δυο λογάκια καρδιάς.
Τώρα,... που ξεπέρασα την καταιγίδα της κακίας, που κόντεψε να πνίξει μέσα μου αγώνες χρόνων...
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΒΡΕ,...
Όχι γιατί είστε κακοί παράγοντες ενός κόσμου θλιβερού, κρίμα για εκεί, για όπου "εκεί βρίσκεστε, αλλά... γιατί μου θυμήσατε πόσο ευάλωτη είμαι, αν δεν προσέξω να διαφυλάξω τα κεκτημένα.
Και για κεκτημένα, εννοώ τους θησαυρούς της ψυχής μου, δικέ μου, όχι αυτά που εσύ θεωρείς μεγαλεία... Δουλειά ξαναβρίσκεις, ζωή ξαναφτιάχνεις, γειτονιά, πόλη, χώρα... ψυχή δεν μπορείς να ξαναγοράσεις από πουθενά!
Έτσι, σου απαντώ, όπως είναι πια... το συνηθισμένο μου...
-ΝΙΚΗΣΑ!
Από την άκρη της κακίας σου, όπου με πέταξες για να με λιώσουν τα πέλματα των ανθρώπων και των θηρίων, με μάζεψε ο Θεός!
Αυτός είναι ο Πατέρας μου, Αυτός με μαζεύει πάντα!
Έφυγε η ντροπή της παραλίγο ήττας... Έφυγε! Παρέμεινε μέσα μου ο άνθρωπος και το φως!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΡΕ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΩ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!
ΝΙΚΗΣΑ!
Γιατί το δικό μου χέρι... το κρατάει άλλος, πιο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ, ΑΠΟ ΣΑΣ,... ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΣΟΥ,
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΦΙΧΤΑ ΕΚΕΙΝΟΣ, ΠΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΛΟΓΟ.... (ΕΚΕΙΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑΣ, ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΦΗΣΑ ΤΑ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΑΥΤΟΣ! στο θυμίζω!)
ΝΙΚΗΣΑ!
Στη σκοτεινή σου βροχή, σου απαντώ με ένα χορό και ένα τραγούδι ελπίδας και εγκαρτέρησης... Θα χορέψω στη μέση της πλημμύρας σου με το κόκκινο φόρεμα μιας ατέλειωτης αγάπης, που ξέρει να δίνει συγχώρηση και να απαντά με ειρήνη στον πόλεμο! Σε όποιον πόλεμο!
ΝΙΚΗΣΑ! Γιατί, στην ξεραΐλα και τα αγκάθια σου που πληγώνουν τους πάντες, εγώ κατάφερα να στηρίξω ένα μπουμπούκι χαρούμενο για να σου θυμήσω, πως όσο θέλει ο Θεός, εγώ δίπλα στη βαρυχειμιωνιά σου, θα ανθίζω ελεύθερα και θα φέρνω την Άνοιξη... Χωρίς να έχω ανάγκη τη δική σου στήριξη...
ΝΙΚΗΣΑ!
Γιατί, στην τσιμεντένια κολόνα και τον τοίχο με τα οποία μου έκρυβες τον ουρανό μου και έριχνες τα επικίνδυνα απόβλητά σου, εγώ, ρε σπουδαίε μου, κατάφερα να κατασκευάσω ένα ολάνοιχτο παράθυρο, μαγικό, που να χαρίζει ουρανό και φως, κύματα δροσερά της θάλασσας, ευωδία από ανθισμένα λιβάδια, που να κρατά ανοιχτό τον ορίζοντα μπροστά μου, για μένα και για όλους τους αγαπημένους της ζωής μου...
ΝΙΚΗΣΑ!
Και άρχισα πάλι... να ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ, άνθρωπε της δολοπλοκίας...
Γιατί, αν είχες λίγο μυαλό, αντί να αναλώνεσαι με το τι άλλο θα μου κάνεις, θα κοίταζες να γίνεις ένας ωραίος άνθρωπος, ένα στολίδι, για να σε σέβονται πραγματικά, να σε τιμούν, να αφήσεις και ένα όνομα στα παιδιά σου, σαν κειμήλιο πολύτιμο...
ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ, επειδή, αν και νομίζεις πως καταφέρνεις να δείχνεις δύναμη και πυγμή με τη βία, την περιφρόνηση, τις πονηριές και τη συκοφαντία, πίσω και από τη δική σου την πλάτη, στο δηλώνω, ακούγονται πολλά... που δε θα σου αρέσουν καθόλου αν τα μάθεις... Γιατί, αυτά τα ψιθυρίζουν οι αληθινοί, με αγανάκτηση και απέχθεια, με περιφρόνηση και αισθήματα οργής...
ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ, διότι, ενώ νομίζεις πως έγινες μεγάλος,... αποδεικνύεσαι καθημερινά τόσο μικρός, τόσο δειλός, τόσο δυστυχισμένος...
Γιατί, τι άλλο δείχνει αυτή σου όλη η εμμονή, στο να με καταστρέψεις οπωσδήποτε, ακόμα και όταν λείπω μέρες και ώρες και δε με συναντάς πουθενά;
Αυτή είναι η αιτία που είσαι έτσι, γεμάτος νεύρα, που δεν μπορείς να ησυχάσεις... Εγώ γυρίζω σπίτι μου αθώα σαν το πρόβατο, ασχολούμαι με τα δικά μου κι εσύ... εξακολουθείς να ασχολείσαι μαζί μου... Εμμονή!
Μιας καρδιάς δυστυχισμένης από φθόνο παράλογο, ενός ανθρώπου ανειρήνευτου και ψυχικά... (να μην το συνεχίσω...)
ΑΚΟΥ ΜΕ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ...
Μέσα σου υπάρχει μια εικόνα, που στην έδωσε ο Θεός όμορφη και γεμάτη χαρίσματα... Αντί να ασχολείσαι με μένα, που δε σου φταίω, ψάξε να βρεις τη δική σου υπεροχή!
Πού την έκρυψες την εικόνα σου τη σπουδαία; Πού την ξέχασες μέσα στη σκοτεινιά της επιλογής του λάθος δρόμου μιας δειλίας ατέλειωτης; Με τι σκουπίδια κακίας και κόμπλεξ την έχεις καλύψει και δεν τη βρίσκεις;
Ψάξε την! Υπάρχει! Μέσα σε κάθε άνθρωπο!
Όσο ακόμα ζούμε, έχουμε πάντα ελπίδα να τη βρούμε και να την αναστηλώσουμε την εικόνα μας στο εικονοστάσι το πολύτιμο...
Τη δική σου εικόνα ψάξε! Με γενναιότητα και ειλικρίνεια! Σκύψε να βρεις τον πραγματικό εαυτό σου, αυτή είναι η εικόνα σου!
Και μετά... αντί να καταστρέφεις τη δική μου, φρόντισε τη δική σου, να την καθαρίσεις, να την αποκαταστήσεις, να την αναδείξεις όπως της αξίζει...
Για να σε θαυμάσω και εγώ, να καμαρώνεις εσύ, να είναι περήφανοι όλοι όσοι σε πλησιάζουν, να αναζητούν με λαχτάρα τη φιλία σου, να έχουν τα παιδάκια σου και όσοι άλλοι σε αγαπούν ένα τέλειο πρότυπο, να μιλούν όλοι με τα γλυκύτερα λόγια για έναν ΑΝΘΡΩΠΟ... ΟΜΟΡΦΟ, ΑΠΙΘΑΝΟ, ΜΟΝΑΔΙΚΟ...
ΝΙΚΗΣΑ!
ΜΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ...
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΕΛΠΙΔΑ, ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ... ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ΜΑΖΙ... ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΧΑΟΣ...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ...
ΟΛΟΙ ΜΟΥ ΕΙΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΗΜΕΡΑ...
ΝΙΚΗΣΑ!
ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΜΕ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΕΡΑΝΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ, ΜΕ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ, ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ, ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ...
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΧΑΡΙΖΩ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ ΤΗ ΝΙΚΗ ΜΟΥ... ΓΙΑΤΙ ΕΣΕΙΣ ΜΕ ΣΤΗΡΙΞΑΤΕ... ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ... ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ!...
ΝΙΩΘΩ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΩΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!
Π.Μίλτου
Υ. Γ. (Αύριο η Κυριακή της συγχώρησης, που είναι η αρχή της αγάπης και προς εκείνους που... μας μισούν...
Το κείμενο είναι αληθινό πέρα για πέρα... και... φρέσκο- φρέσκο. Φυσικά, μπορούν και άλλοι να αναγνωρίσουν καταστάσεις δικές τους μέσα σε αυτό...
Η εσωτερική πάλη και η νίκη μιας συγγνώμης άπτεται όλων των ψυχών... Συγγνώμη από τώρα και αύριο και για πάντα! Τίποτα εύκολο, μα και τίποτα ακατόρθωτο! Δική μας επιλογή η ζωή μας!)