Είμαι λουλούδι βασιλικό, είπαν.
Το χρώμα μου για αγάπη μιλούσε, είπαν.
Το άρωμά μου μεθούσε τον αέρα, είπαν.
Τα πέταλά μου ευχές σε γάμους, είπαν.
Τα βάζα στολίζονταν με χάρη, είπαν.
....
Μέχρι που...
Μέχρι που ήρθε η βροχή.
Και ξεγύμνωσε τις πραγματικές προθέσεις.
Μου πήραν το άρωμα με θλίψη.
Με ανάγκασαν να πνιγώ σε νερά μούχλας.
Με τσαλάκωσαν χέρια σκληρά.
Μου αρνήθηκαν τη χαρά που έδωσα.
Μου αμαύρωσαν την περηφάνια της καρδιάς μου.
Ψεύτες και κλέφτες ονείρων.
....
Τώρα...
Τώρα πεταμένο στο τσιμέντο το άκαρδο
περιμένω να πεθάνω από ένα πάτημα.
Και λοιπόν;
Τόσες φορές με τσαλαπάτησαν με ειρωνεία.
Τόση αγριότητα μου πρόσφερε η ζωή.
Ένα τελευταίο βήμα περιμένω...
Έναν ψεύτη ακόμα!
....
Τα πιο μεθυστικά αρώματα παράγονται στον πόνο.
Και τι με αυτό;
Εγώ απλά θα πεθαίνω στη σιωπή και μόνο.
Κάτω από ένα πέλμα...
Του τελευταίου κλέφτη της αλήθειας!
....
Κακόμοιρα ανθρωπάκια...
Θλιβερές σκιές...
Copyright © Πόλυ Μίλτου