ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΗΝ... ΕΥΤΥΧΙΑ... ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΪΟΝ, ΑΛΛΑ... ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ...
Ονειρεύομαι... Να ήταν, λέει, όλος ο κόσμος μια γειτονιά...
Ή, μάλλον, πολλές μικρές πόλεις με μικρές γειτονιές... Μα, θα μου πείτε, έτσι είναι οι πόλεις φτιαγμένες... με πολλές μικρές γειτονιές...
Ναι, το ξέρω...
Αλλά, εγώ ονειρεύομαι κάτι περισσότερο από ένα σωρό ντουβάρια αραδιασμένα γύρω από δρόμους στενούς ή φαρδύτερους, με πάρκα σπουδαία όλο ξωτικά λουλούδια, συντριβάνια και ένα σωρό πινακίδες του στυλ "Απαγορεύεται..."
Εγώ ονειρεύομαι κάτι ωραιότερο από τις λαμπερές βιτρίνες με τα πολύτιμα είδη, όπου κάθονται και χαζεύουν οι περισσότεροι με διψασμένο βλέμμα και άδειες σκέψεις και καρδιές πικραμένες...
Ονειρεύομαι κάτι πιο χρήσιμο από τα Δημαρχεία και τα Πολιτιστικά κτίρια και όλα αυτά τα μεγαλειώδη οικοδομήματα, που ενώ υπόσχονται πολιτισμό, άνοδο, ευγένεια, εξυπηρέτηση, και ενώ διατυμπανίζουν ότι ο πολίτης είναι ο πιο πολύτιμος εκεί,... μπαίνεις σαν κύριος και βγαίνεις συγχυσμένος... επειδή... σου αφαίρεσαν, τα τυπικά χαμόγελα ή τα νεύρα ή η ανυπαρξία εξυπηρέτησης, κατανόησης και, προπαντός, σεβασμού στον οποιονδήποτε άνθρωπο εισέρχεται εκεί,.. σου αφαίρεσαν ξαναλέω, κάθε είδους ελπίδα και σου καταξέσκισαν την αξιοπρέπεια...
Ονειρεύομαι... την ώρα και τη στιγμή που ο κάθε άνθρωπος... θα νιώθει άνθρωπος, θα είναι άνθρωπος, θα φαίρεται σαν άνθρωπος...
Δε θα ζει αναξιοπρεπής και σαν ανόητος, αλλά ούτε σαν τύραννος και δήμιος των άλλων...
Εγώ ονειρεύομαι κάτι πολυτιμότερο και από μια εκκλησιά, που βαράει την καμπάνα της τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές, έτσι, από καθήκον και δίπλα έχει ένα ψυχρό γραφείο για χαρτομάνι και διατυπώσεις... μια καλημέρα, ένα αντίδωρο και... δρόμο... ο καθένας στον κόσμο του...
Όπου, αν αναζητήσεις μια άλλη μέρα, μια άλλη ώρα να μπεις να πεις τη θλίψη σου στον Θεό και να συναντήσεις παρηγοριά από μια ζεστή παρουσία ανθρώπινη με πραγματική ευσπλαχνία, δεν τα βρίσκεις...
Αλλά και να τα βρεις,... είναι κάτι πολύ πιο ψυχρό, κάτι υπαλληλίστικο και όχι η στοργική αγκαλιά της αγάπης του Θεού, που θα σε ακούσει χωρίς βιασύνη, νεύρα και, προπαντός, διάθεση κριτικής και μάλιστα σκληρής και απάνθρωπης...
Που θα σε καταλάβει και θα προσπαθήσει να σκύψει στο πρόβλημά σου με ενδιαφέρον πραγματικό και... εχεμμύθια...
(Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλες τις περιπτώσεις...)
Τίποτα από αυτά στις γειτονιές των πολιτισμένων- απολίτιστων και βάρβαρων πόλεων που φτιάξαμε...
Που, ενώ κατοικούνται από ανθρώπους καλοντυμένους, με γνώση άριστη τεχνολογίας, με σχολεία, σχολές, ανώτερα ιδρύματα, ευκαιρίες άθλησης, gallery, πινακοθήκες, βιβλιοθήκες κλπ....Όταν κάνεις το λάθος να θεωρήσεις πως είναι άνθρωποι, όσοι κυκλοφορούν γύρω σου, ξαφνικά αντιλλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για καλά εξασκημένα και εξαρτημένα... ρομπότ, χωρίς ψυχή, χωρίς αισθήματα, χωρίς... δική τους σκέψη, χωρίς προοπτικές πέραν των όσων τους έχουν προγραμματίσει οι... κυρίαρχοι της ζωής τους...
Που μπορεί να είναι:
Ένας καταπιεστικός και βίαιος γονιός, ένας φίλος που μπλέκεται σε ξένες υποθέσεις, ένα χειριστικό άτομο που θέλει να σε στρίψει να ακολουθήσεις με χίλιους τρόπους τους δικούς του δρόμους, ένας προϊστάμενος που δε σε βλέπει σαν άνθρωπο, αλλά σαν μέλος του συστήματος, ένα γρανάζι, μια βίδα μικρή άψυχη, ας πούμε,... ένας ανώτερος οπουδήποτε, που σου καταστρέφει κάθε πρωτοβουλία που είναι αντίθετη στα συμφέροντά του, με σκοπό τα δικά του μοναδικά συμφέροντα που δεν τελειώνουν ποτέ... Και ο κατάλογος των όσων μας βλέπουν σαν ρομπότ, δεν τελειώνει.
ΕΜΕΙΣ ευθυνόμαστε για όλα αυτά, φίλοι μου.
Πιπιλίσαμε άνετα το χαπάκι "άνοδος τεχνολογίας, επιτεύγματα κλπ.", αλλά ξεχάσαμε να φτιάξουμε ένα ικανοποιητικό απόθεμα του αντίδοτου σε περίπτωση παρενέργειας... του "σύγχρονος άνοδος πολιτισμού, ευγένειας, ανθρωπιάς, φιλαλληλίας, αλληλεγγύης, κατανόησης, αγάπης"...
Ονειρεύομαι, ναι, ονειρεύομαι και ελπίζω από την καινούρια γενιά.
Αν αφήσουμε την καινούρια γενιά να δει την αλήθεια...
Τι βρήκαμε, τι χαλάσαμε, τι ήταν σωστό και τι λάθος,
Να έχουμε θάρρος, ενήλικες φίλοι μου, για να δούμε πρώτα εμείς την αλήθεια και να δεχτούμε την ευθύνη μας τη βαριά σε αυτά που έχουμε κάνει ως εδώ...
Και, επειδή αγαπάμε τα παιδιά μας, ας τα μάθουμε από νωρίς και τους νέους στην κριτική σκέψη και να μην τους μετατρέψουμε σε κακέκτυπα αντίγραφα ρομπότ δικά μας, αν τους δείξουμε ότι υπάρχουν και άλλα πιο σπουδαία από τα χρήματα, την ύλη και την καριέρα...
Να ξυπνήσουμε εγκαίρως για να φροντίσουμε να γίνουν ευτυχισμένα πρώτα μέσα τους, πρώτα μέσα τους και μετά... με το να σκέφτονται ο ένας τον άλλο...
ΑΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ, ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΤΑ ΧΑΛΑΣΑΜΕ, ΕΜΕΙΣ... ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑ- ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ... ΣΙΓΑ- ΣΙΓΑ, ΕΣΤΩ...
ΛΙΘΑΡΑΚΙ- ΛΙΘΑΡΑΚΙ... ΟΠΩΣ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΕΙΣΜΟ...
ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ, ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ, ΜΕ ΚΑΤΙ ΜΙΚΡΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ... ΜΕ ΛΙΓΗ ΑΓΑΠΗ...
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΑΚΟΜΑ...
ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΥΚΛΙΚΗ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΕΝΩΜΕΝΟΙ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ, ΑΔΕΛΦΩΜΕΝΟΙ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...
ΓΙΑΤΙ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, ΔΕ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ, ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ...
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΠΟ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΥΛΗ, ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΙΑ...
ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ... ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΞΙΖΕΙΣ... ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ... ΜΕ ΨΥΧΗ!
Π. Μίλτου
(Ένα μικρό κείμενο αγάπης προς όλους μας τους ενήλικες, βγαλμένο από την κατατσακισμένη ψυχή μου,... από γεγονότα που έζησα πρόσφατα...)
Υ. Γ. (Μια μικρή διευκρίνηση... Το κείμενο ας μη χαρακτηριστεί ουτοπία... Φυσικά, δεν εννοώ πουθενά ότι θα βγούμε αδιάκριτα στους δρόμους να πέφτουμε θύμα επιτήδειων... Το νόημα της προσπάθειας έχει σχέση με την καθημερινότητά μας, με το μικρόκοσμό μας, με τους άμεσα γύρω μας, με όσους έχουμε καθημερινή επαφή ή σχέση... Αν ο καθένας, αρχίσει από εκεί... όλα μπορούν αν αστράψουν στο φως! Γνώμη μου πάντα!)