Ένας πολύ πολύ γλυκός μήνας.
Ακόμα περπατάμε στο τέλος του καλοκαιριού, αφού το Φθινόπωρο μπαίνει επίσημα μετά τις 23 με 24 Σεπτεμβρίου.
Ο Αύγουστος μας χαιρετά συνήθως ήρεμα. Τα φοβερά του μελτέμια σταματούν. Η φύση κάπου ηρεμεί κι εκείνη.
Ο καιρός είναι ακόμα ζεστός και δε δημιουργεί εντύπωση πως περάσαμε σε άλλη εποχή. Όχι ακόμα.
Όμως, αν ξέρουμε να παρατηρούμε τη φύση, θα δούμε τα σημάδια με τα οποία μας ενημερώνει απλά πως πρέπει να ετοιμαζόμαστε. Κάτι έχει αλλάξει...
Οι ρυθμοί της δεν είναι τρελοί πια όπως του καλοκαιριού. Ο θόρυβος καλμάρει. Τα δέντρα που θα χάσουν το φύλλωμά τους δίνουν μια όψη κουρασμένου εργάτη. Οι καρποί και οι σπόροι γεμίζουν τα κλαδιά. Άλλα βρώσιμα από μας, άλλα από τα πουλιά και άλλα προορισμένα για τη διαιώνιση του είδους.
Τα βράδια ψυχραίνουν. Και σωπαίνουν.
Ούτε γρύλοι ούτε τζιτζίκια ούτε εκείνη η διαρκής κίνηση ζουζουνιών και περπατήματα νεράιδων-πυγολαμπίδων.
Χαμηλώνουν οι τόνοι. Το πάρτι τέλειωσε.
Όλοι πρέπει να μαζευτούν σιγά σιγά στη χώρα που θα ξεχειμωνιάσουν και στις φωλιές τους, να μαζέψουν καρπούς, να πάρουν τα μέτρα τους, ώστε οι υπόλοιποι μήνες να δημιουργήσουν προοπτική για μαι νέα αναγέννηση, νέα μικρά, νέες φύτρες.
Τα πρωινά, δεν επιθυμείς πια έναν καφέ στη δροσερή βεράντα.
Μαζεύεσαι κι εσύ, άνθρωπε. Κι όσο κι αν επιθυμείς παράταση, αν κοιτάξεις μέσα σου, αφού κι εσύ είσαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της γης, θα ανακαλύψεις με δέος πως κι εσύ ετοιμάζεσαι.
Ακόμα κι αν σου κηρύξουν παράταση καλοκαιρινών διακοπών, ξέρεις βαθιά σου, το νιώθεις, πως τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Μπήκε ο Σεπτέμβρης. Απαλά, απλά, ήσυχα...
Δεν επιθυμεί να αναστατώσει κανέναν και χαρίζει χαμόγελα σε όσους μπήκαν στον χώρο του. Υποδέχεται τους φιλοξενούμενους του μήνα του με τιμή και χαρά. Με πλούσια σοδιά. Με ελπίδες για αρκετή νηνεμία και με διδαχή σοφή για αναμονή των όσων θα έρθουν. Σιγά σιγά όπως θα προχωράει, οι ώρες στο φως θα μικραίνουν να συμμαζεύεται ο νους και να σκέφτεται. Ο προγραμματισμός είναι απαραίτητος να γίνει τώρα.
Θα μαζευτούν τα ξύλα, θα ανάψουν φούρνοι για κομπόστες και γλυκά του χειμώνα, θα μεγαλώσει η προμήθεια στα αγαθά της φύσης.
Ξεχνιόμαστε τα τελευταία χρόνια. Ειδικά όσοι ζούμε σε μεγάλες πόλεις, όπου οι εποχές μας ανακοινώνουν απότομα την αλλαγή με ακραία φαινόμενα. Και αντί να τις απολαμβάνουμε, μας φοβίζουν.
Αν επιστρέφαμε κάπως στο φυσικό μας περιβάλλον, η ψυχούλα μας θα ηρεμούσε. Όλα είναι πιο όμορφα εκεί, στη μάνα γη. Όλα μπορούν να γίνουν αιτίες χαράς χωρίς έξοδα και χωρίς κόπο.
Έχεις ανέβει σε μονοπάτια χωριού ορεινού; Χωματένια και στενά; Έχεις πιει νερό από βρυσούλες του βουνού; Έχεις βρέξει το παξιμάδι της γιαγιάς στο ρυάκι με το γάργαρο νερό; Έχεις μυρίσει κάμαρες γεμάτες με τραχανά ή ρίγανη που στεγνώνει; Έχεις επισκεφτεί ξωκκλήσι τη μέρα του Σταυρού; Να μυρίζουν τα βασιλικά μαζί με τους κατιφέδες και πιο πέρα η κρανιά να λυγίζει φορτωμένη κόκκινους καρπούς; Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί είναι πιο ήρεμοι οι άνθρωποι "πέρα από τον πολιτισμό", όπως λέμε, εννοώντας με αυτό την τεχνολογία που μας διευκόλυνε σκλαβώνοντας τις ψυχές μας στη θλίψη και το άγχος;
Έχεις φάει άγρια βατόμουρα πλυμένα από τα πρωτοβρόχια; Έχεις ανέβει σε μηλιά να αρπάξεις το πιο ζουμερό μήλο πριν το φάνε τα πουλιά; Έχεις κρυφτεί ποτέ στον κορμό του πλάτανου να φωνάξεις την αγάπη; Έχεις φορέσει ρούχα ευτελή που δε σε πειράζει αν τα λερώσεις που θα καθίσεις στο βραχάκι ή στο πεζούλι έξω από το λιμανάκι με τις βάρκες; Έχεις δει το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα ήρεμα νερά μιας θάλασσας Σεπτέμβρη; Να παρατηρείς τις τράτες να βγαίνουν στα σκοτάδια για ψάρεμα και να θες να τραγουδήσεις απαλά για όσα έχεις ξεχάσει μέσα στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς μιας τρεχάλας παλαβής για το τίποτα;
Έχεις περπατήσει σε έρημη παραλία χωρίς τη συνοδεία κινητού και τάμπλετ; Να αγναντεύεις τα σύννεφα που ταξιδεύουν ανέμελα και να σκέφτεσαι πόσον καιρό άραγε έχεις να κοιτάξεις τον ουρανό, ενώ σε πιτσιλάει μουρμουριστό το κυματάκι;
Δεν ξέρω. Κάθε Σεπτέμβρης, που σε άλλους αναστατώνει τη θέληση για περισσότερες διακοπές, εμένα μου θυμίζει όσα έζησα σαν παιδί. Στο βουνό το ορεινό και αποκομμένο όπου μύριζαν τα βουνά και τα ποτάμια ανάλογα τις μέρες και τις εποχές, με διαφορετικό άρωμα. Μέσα στη μικρή μου πόλη που τότε ήταν ήρεμη και ήσυχη. Έφευγαν οι "ξένοι", ευωδίαζαν οι αυλές δυόσμο και γιασεμί και έβγαινες τα βραδάκια να πεις μια καλησπέρα και μια καληνύχτα σε γείτονες και περαστικούς. Και το εννοούσες. Ήταν όλοι γνωστοί. Και ήθελες να είναι καλά. Γιατί η παρουσία των ανθρώπων τότε δεν ήταν τρομακτική. Ήταν απλά παρουσία. Ήξερες πως πιο πέρα από σένα ανάσαιναν άνθρωποι μες στις αυλές τους, συζητούσαν χαμηλόφωνα ή έπιναν κρασάκι και γελούσαν, δεν ενοχλούσαν όμως. Ούτε απειλούσαν με φόβο κανέναν. Αντιθέτως. Ήταν όμορφος αυτός ο ήσυχος θόρυβος των ειρηνικών, καθημερινών ανθρώπων.
Κάθε Σεπτέμβρη μου αρέσει να ηρεμώ μέσα μου. Να ετοιμάζομαι. Και επειδή η εποχή μας και ειδικά οι μέρες μας, έτσι όπως καταντήσαμε τη ζωή μας, είναι ανάποδη και απρόσωπη, επειδή η απειλή από χίλια δυο προβλήματα μας πονάνε...
Συνηθίζω να βρίσκω ώρες για κάποια αναζήτηση του όμορφου μέσα μου. Στις αναμνήσεις μου και στην ψυχή μου.
Γλυκός Σεπτέμβρης. Μισός καλοκαίρι, μισός αρχή φθινοπώρου.
Ας τον υποδεχτούμε ήρεμα όπως αρμόζει στον χαρακτήρα του και ας ευχηθούμε να είναι ήσυχος και χαρούμενος για όλη τη γη.
Την αγάπη μου πάντα! Πολλές ευχές!
Copyright © Πόλυ Μίλτου