Δίπλα σου περνάνε πολλοί.
Όλοι στις όμορφες στιγμές, όταν τους σήκωνες τη δική τους θλίψη ή χαρά με το κάρο σου, όλοι αυτοί μιλούσαν για αγάπη, χαμόγελα, κατανόηση, ανθρωπιά, φιλία, αισιοδοξία, παρέα καλοσυνάτη, έβαζαν πλήθος καρδούλες για σφραγίδα.
Ζεστές καρδιές φαίνονταν. Καλοσυνάτες.
Μα σαν ήρθε η μπόρα και όλα απόμειναν συντρίμμια και το συμφέρον της καλής παρέας χάθηκε κάτω από τα μπάζα του πόνου και της απογοήτευσης...
Τότε, τότε ανοίγουν τα μάτια σου και βλέπεις.
Οι πολλοί θα φύγουν ενοχλημένοι. Θα εξαφανιστούν πριν τους χαλάσεις τη διάθεση με... τα δικά σου.
Μερικοί θα σε κλωτσήσουν αχόρταγα με σαρκασμό, εκεί που σε πονάει, στην καρδιά. Γιατί τώρα είσαι έρμαιο στην τρέλα τους και τα προσωπεία τους έπεσαν απότομα μαζί με σένα.
Άλλοι θα προσπεράσουν αδιάφοροι και θα κουνήσουν το κεφάλι με οίκτο.
Θα σου πετάξουν ίσως ένα ξεροκόμματο να περάσεις τη μέρα σου και να μην πεθάνεις.
Όχι! Δεν τους βολεύει να πεθάνεις.
Γιατί, μετά, με τι θέμα θα κουτσομπολεύουν ασυγκράτητοι τη δική σου καταστροφή; Τους χαροποιεί αυτό. Είναι οι άχρηστοι της ζωής που έμαθαν να πατάνε πάνω στα χάλια των άλλων για να δείξουν ψηλότεροι στο μπόι.
Ελάχιστοι θα φτιάξουν για σένα μια ράβδο, μια μαγκουρίτσα για να στηριχτείς και θα σε χτυπήσουν στον ώμο με συμπάθεια. Θα σου πούνε και δυο κουβέντες καλοσύνης.
(Δύο το πολύ τρεις, μη χάσουμε και το μέτρο και ξεχαστούμε...)
"Άντε τώρα! Όλα θα περάσουν! Έτσι είναι η ζωή..." θα σου πούνε χαμογελαστά και μετά... θα τραβήξουν το δρόμο τους ικανοποιημένοι. Το έκαναν το καθήκον τους. Σε στήριξαν...
Ώσπου, εκεί που δεν αντέχεις ούτε να ακουμπήσεις στο ραβδί σου, ένας και μόνο ένας θα σταθεί, θα πισωγυρίσει, θα σε κοιτάξει στα μάτια, θα γεμίσουν τα μάτια του δάκρυα, θα πλημμυρίσει η γη απ' το κλάμα της ψυχής του.
Από το σοκ, που κάποιος σε ένιωσε ως τα κατάβαθά του και σε συμπάθησε και κάθισε να σε συντροφέψει όταν όλοι οι άλλοι έφυγαν ενοχλημένοι (οι δικοί και όσοι υπόσχονταν φιλία), δε θα προσέξεις στην αρχή το δικό του το χάλι.
Μα σαν σκύψει να σε στηρίξει εκείνος στον δικό του ώμο, τότε… θα καταλάβεις...
Είναι κι αυτός πληγωμένος!
Τα ρούχα του ξεσκισμένα και λερά. Τα παπούτσια του γδαρμένα, άθλιο χάλι, να σέρνονται πίσω από τα πέλματα που ματώνουν γυμνά στις κοτρόνες. Η κορμοστασιά λυγισμένη από τις ραβδιές που του έδωσαν όσοι πέρασαν κάποτε και από τη δική του πλάτη (οι συγγενείς, οι ευεργετημένοι και οι φίλοι). Το πρόσωπό του γεμάτο ρυτίδες και μελαγχολία.
Είναι και αυτός τα ίδια και χειρότερα.
Μα, ναι, κοίτα! Αυτός κοντοστάθηκε με θέληση αγάπης. Έριξε τον ώμο του κάτω από τον δικό σου. Και σηκώθηκε βογκώντας να σε στηρίξει όρθιο. Αξιοπρεπή και δυνατό. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί είσαι άνθρωπος. Γιατί είναι Άνθρωπος. Αξιοπρέπεια μέσα στη θλίψη. Ποτέ μην πέσεις κάτω, να μη συρθείς. Έχεις αξία.
"Πάμε, αδερφέ! Έτσι είναι η ζωή. Μα δεν είσαι μόνος. Μαζί θα τα περάσουμε τα δύσκολα και θα πάνε όλα καλά. Προχώρα μαζί μου, στηρίξου πάνω μου, κλάψε στο στήθος μου, πες μου όλα όσα συμβαίνουν μέσα σου, αλάφρωσε την ψυχή σου. Γιατί, τι περισσότερο από αδερφός που στηρίζει και στηρίζεται στον αδερφό; Πάμε. Και μην κοιτάς πίσω σου... Πάμε... Μαζί…"
Να υπάρχουν τέτοιες καρδιές;
Ναι, υπάρχουν!
Ένας, δύο… τρεις το πολύ… Και συνήθως συμβαίνει να είναι ξένες καρδιές.
Όχι όσοι περίμενες. Όχι όσοι αγάπησες. Όχι όσοι σε βεβαίωναν ότι σε αγαπούσαν όταν χαμογελούσες. Όχι όσοι χαίρονταν από σένα, αλλά όχι για σένα.
Όχι!
Ο Καλός Σαμαρείτης τυχαίνει πάντα να είναι αλλόφυλος και άλλης πίστης από τους συνηθισμένους οικείους. Έτσι λέει η ιστορία.
Αλλά, μάλλον, αυτά που πίστευε τα ένιωθε. Και τα έπραττε! Για αυτό ήταν καλός.
Γιατί πίστευε στην αλήθεια της ΑΓΑΠΗΣ!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Αφιερωμένο στους σπάνιους αλλά αληθινούς καλούς Σαμαρείτες της ζωής μου... Τους ξένους εξ αίματος και αδερφούς εκ πνεύματος. Πληγωμένοι οι ίδιοι... κατανοούν. Ευχαριστώ!)