Χτες... που δε μετρήσαμε ο καθένας μας πόσους κάναμε άραγε να αγανακτήσουν ή να κλάψουν μέσα σε μια μέρα, εξαιτίας της δικής μας βίας πάνω τους.
Δε χρειάζεται να σηκώσεις χέρι ή όπλο, ξέρεις φίλε μου, για να γίνεις κακός.
Ίσως πολλές φορές, και αυτό είναι το ανησυχητικό και στενάχωρο, δεν κατανοούμε πόσο φταίμε όλοι μας.
Μιλάμε για τη βία και βλέπω το οξύμωρο, εικόνες με παιδιά εναντίον παιδιών...
Τη δική μας βία, των ενηλίκων με τις δολιότητες, τα κουτσομπολιά και τις γκρίνιες και τη συκοφαντία πίσω από την πλάτη του άλλου, με τα πικρά λογάκια, με τα υπονοούμενα όπου πάντα ο άλλος μας φταίει σε όλα, με την περιφρόνηση και τον χλευασμό, με την κοροϊδία μπροστά του λες και είναι βλάκας, με την καταπίεση στα δικά του δίκαια, με πλήθος μικροπρέπειες και κακίες που σέρνουμε πάντα εναντίον κάποιου, συνήθως... αυτού που θεωρούμε όλοι μαζί, σαν ομάδα, το θύμα μας...
Αυτή τη βία την ύπουλη και διαρκή και προγραμματισμένη με λεπτομέρειες, ώστε να βγαίνουμε εμείς οι αθώοι και πάντα ένοχο το θύμα...
Αυτή τη βία που τρελαίνει ανθρώπους άκακους.
Που ταράζει ψυχές άδολες και ανυποψίαστες.
Που οδηγεί ανθρώπους στην απόγνωση και πολλές φορές στην αυτοκτονία...
Αυτή, τη δική μας βία, των ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ, ποιος θα τη σταματήσει;
Πριν κατηγορήσουμε, λοιπόν, τα παιδιά, να ξέρουμε πως είναι εικόνα μας. Όπως φερόμαστε, αυτό αντιγράφουν κι ας τους λέμε χίλια μύρια παραμύθια για καλοσύνες και αδερφοσύνες και πράσινα άλογα.
Αυτή τη βία... που στραπατσάρει ψυχές, αυτές τις ψυχές που προσπαθούν να φέρουν ειρήνη και αγάπη.
Με τρόπο και καλοπρογραμματισμένες μεθόδους για να μη μας παίρνει κανείς είδηση και να βγαίνουμε οι καλοί στο τέλος.
Και θεωρούμε, πως μετά που θα πούμε στα παιδιά τις περίφημες... απόψεις μας... αυτά δεν έχουν δει, δεν έχουν νιώσει, δεν έχουν καταλάβει, δεν έχουν αντιγράψει.
Η βία ξεκινά από τα πρώτα του βήματα, από τις πρώτες αγκαλιές. Και ενώ το χαϊδεύεις, σούρνεις και ένα σωρό για τη γειτόνισσα, βρίζεις κανονικά όποιον δε σου έκανε το κέφι σου, ζηλεύεις γιατί ο άλλος σε προσπέρασε... "Και τι νομίζει πως έγινε;", "Τι μας παριστάνει;"...
Και μετά...η βία συνεχίζεται εκτός σπιτιού με την ίδια ροή, από μεγάλους για μεγάλους, μπροστά στα μάτια και στα αυτιά του. Την περιφρόνηση, τις ματιές, τα χαμογελάκια τα στραβά, τις λεξούλες που καρφώνουν στο κέντρο της καρδιάς...
Έτσι, ενώ μιλάμε στο παιδί για λουλουδάκια και πεταλούδες, μας έχει ήδη αντικρύσει να τσαλακώνουμε έως θανάτου, άκαρδα και αναίσθητα την ξένη υπόληψη, την ξένη ψυχή... Ανελέητα και ανέντιμα...
Μας θωρεί και πληγώνεται, επειδή βλέπει μπροστά του κάτι ανθρωπάκια κακομοίρικα και ανικανοποίητα και κομπλεξικά και ζηλόφθονα, αυτούς... που πριν λίγο του μιλούσαν για την αγάπη και τη φιλία.
Γιατί, όποιος είναι γενναίος, είναι καλός.
Όποιος είναι χαρούμενος με τη ζωή του, δε σκέφτεται να κάνει κακό σε κανέναν.
Όποιος είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του, δεν καταδέχεται να κακοποιήσει συνειδήσεις.
Γιατί, όποιος έχει ισορροπήσει το μέσα του, δεν φθονεί τις ξένες προσπάθειες.
Γιατί, όποιος κατάλαβε πόσο εύθραυστο ον είναι ο άνθρωπος, δεν ετοιμάζει παγίδες για κανέναν.
Την αγάπη μου, κόσμε. Αν θέλουμε να εξαλειφθεί πράγματι η βία, ας ρίξουμε μια ματιά πρώτα... στον εαυτό μας...
Ίσως νιώσουμε ντροπή και αποτροπιασμό και αυτό θα είναι το πρώτο μας βήμα για τον αφανισμό αυτής της μάστιγας.
Καλή μας μέρα, λοιπόν... Μια άλλη καινούρια μέρα ξημέρωσε.
Αφού τόσες δηλώσεις κάναμε κατά της βίας, ας αρχίσουμε από σήμερα... από το μέσα μας, από τη γλώσσα μας, από τον εαυτό μας... Για να έχουν τα παιδιά ένα παράδειγμα Ανθρώπου πραγματικού και να πορεύονται με σεβασμό και περηφάνια.
Την αγάπη μου!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Έχω δεχτεί από παιδί και εξακολουθώ να δέχομαι πολλή βία κάθε είδους μορφής και ξέρω τι είναι να τσαλακώνουν το κάθε σου βήμα, να σου πνίγουν την κάθε σου ανάσα και... με μέθοδο. Ας μάθουμε να αγαπάμε, πριν εμφανιστούμε στον κόσμο των παιδιών μας. Αυτό!)