δειλά ακουμπάει μέσα στα χέρια μου,
θέλει να σβήσει, φοβάται και τρέμει,
βρίσκεται έξω, στη βροχή και στον άνεμο,
χίλιοι ενάντιοι στη δική της την ύπαρξη.
Μα εγώ πολεμάω με δύναμη,
παίρνω το σώμα της γης και τη θρέφω,
να αντέξει, να ζήσει μακριά απ’ το κακό.
Φύσα καλό μου, να φύγει το μίσος!
Φύσα ελπίδα, να φύγει η απόγνωση!
Φύσα χαρά, να φύγει η θλίψη!
Φύσα ειρήνη, να φύγει η ασχήμια!
Φύσα καρδιά, να φύγει η απονιά!
Φύσα αγάπη, φύσα φιλία,
φύσα ομορφιά μου αιώνια,
φύσα με πείσμα!
Θα δώσω ισχύ στη φωτιά μου, τη θέληση,
για ξύλα ξερά θα προσθέσω τα όνειρα,
θα ψάξω να βρω και ό, τι σπουδαίο,
θα ευχηθώ με ενσυναίσθηση πάνω της,
θα τη στείλω σε όσους το φως λαχταρούν!
Μην πεις πως σε καίει η φλόγα μου!
Αν, ναι, είσαι εχθρός! Σήκω φύγε!
Αν είσαι αδερφός μου και φίλος μου,
μονάχα τη ζέστη της νιώθεις!
Αυτοί που αγαπούν τη φωτιά της ψυχής μου,
μονάχα γαλήνη φοράνε στο πρόσωπο,
η πνοή της τους φέρνει πιο κοντά στη ζωή!
Φύσα, αγάπη μου, φύσα!
Μην αφήσεις να σβήσει η φλόγα του είναι σου!
Φύσα και φύσα και πάλι με ορμή!
Ένα άυλο φως που δεν καίει κανέναν,
να ζεστάνει τα πέρατα!
Η θλίψη να φύγει και να έρθει η χαρά!
Πιο ανθρώπινος να γίνει ο κόσμος!
Π. Μίλτου