Ένα μήνυμα αγκαλιάς μας άφησαν... Ένα μήνυμα για το αύριο... Τους χρωστάμε να μονοιάσουμε και να γίνουμε καλύτεροι... Για το μέλλον των παιδιών μας!
Τώρα,… η θλίψη πήρε το δρόμο της.
Περιμένουν ειρήνη οι ψυχούλες που έφυγαν.
Οι πληγές οι νωπές, δε θα κλείσουν ακόμη.
Μια κι ο θόρυβος έπαψε απότομα
και στον κόσμο κυριαρχεί σιωπή,
δε σημαίνει ξεχνάμε τα δίκαια
και δε λησμονούν, όσοι αγαπούν.
Έχει ανάγκη η γη μας καρδιές τρυφερές.
Τα παιδιά μας να πάψουν να ντρέπονται
Για όσα έγιναν, δεν έγιναν ή σταμάτησαν!
Η ευθύνη βαραίνει στους ώμους μας.
Και τα χέρια μας χτίζουν το «τώρα»,
δημιουργώντας το δικό τους το «αύριο»!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
Άκου, φίλε της καρδιάς μου, αυτές τις μέρες που ξεβράστηκε η κόλαση η γήινη, ήταν σα να ξεβράστηκε συγχρόνως και μια άλλη κόλαση… στις ψυχές των ανθρώπων…
Πολλοί, οι αδύναμοι να βοηθήσουν αλλιώς, θρηνούσαν φανερά, ανεβάζοντας αδιάκοπα τη θλίψη τους με κάθε τρόπο σε μια εικονική πραγματικότητα…
Άλλοι, κατέβηκαν αμέσως στο στίβο, ανασκουμπώθηκαν, έτρεξαν, παρακάλεσαν, βοήθησαν και βοηθούν ακούραστα σε κάθε τομέα…
Ανάμεσά τους και οι πλέον σιωπηλοί, αυτοί που δεν αντέχουν να μιλήσουν όταν βρίσκονται υπό την επήρεια ενός μεγάλου σοκ και για να μην τους κατηγορούν για αμέτοχους, αναγκάστηκαν κάποια στιγμή να το δηλώσουν, λες και ήσαν ένοχοι για το κακό που συνέβαινε…
Μερικοί, που ενώ φαίνονταν να μην παίρνουν μέρος στον θρήνο, ανεβάζοντας άσχετα με το απόλυτο χάος, χαμογελώντας ψεύτικα, εύχονταν για την επόμενη μέρα με λουλούδια και ήλιους…
Και… οι απόλυτα άνανδροι και δειλοί, ίσως και ένοχοι, μπορεί και ψυχασθενείς, που έβριζαν όσους βοήθησαν, όσους έσωσαν κόσμο, που αμαύρωναν κάθε καλή ανάρτηση ή αντίδραση, με τη δική τους θλιβερή και ένοχη στάση…
Α, να μην ξεχάσω και εκείνους, που κατηγορούσαν όσους σώθηκαν και το δήλωναν ανακουφισμένοι…
Η επόμενη μέρα, φίλε μου, ας μη μας βρει πάλι ίδιους, ανθρωπάκια κακομοίρικα, μίζερα, που πίσω από μια νοσηρή κριτική ισοπεδώνουμε κοινωνίες και βρωμίζουμε υπολήψεις…
Φίλε μου, η ζωή είναι μεγάλος δάσκαλος…
-Το να κρίνουμε τι χαρακτήρας είναι και πώς εκφράζεται ο καθένας, να δίνουμε και εντολές, μάλιστα, έμμεσα ή άμεσα και με πείσμα στον άλλο, το τι θα ανεβάσει ή τι δεν πρέπει να ανεβάζει ή πώς να το πει ή αν θα σιωπήσει, με κάνει, ειλικρινά, να αναρωτιέμαι για το πόσο ελεύθερη είναι η ψυχή μας, τελικά, και πόσο πιστεύουμε και στου άλλου την ελευθερία να κάνει όπως αισθάνεται εκείνος και όχι ό, τι θέλεις εσύ…
-Το να κατηγορούμε τους καλούς, όσους βοηθούν, όσους τρέχουν για να σώσουν ανθρώπους, με βάζει… σε υποψία φθόνου… Γιατί μόνο ένας ζηλιάρης και φθονερός είναι τόσο παράλογος, ώστε δε χαίρεται για την προώθηση του καλού, αν ακούγεται κάποιος, που δεν του αρέσει…
-Το να κατηγορούμε όσους, τάχα, είναι αναίσθητοι και εξακολουθούν να κάνουν κάτι άλλο, εκτός του θρήνου, δείχνει πως δεν έχουμε καμιά γνώση της ανθρώπινης ψυχής και η κατανόησή μας είναι ανύπαρκτη…
Είσαι σίγουρος, αδερφέ μου, ότι κάποιος δε θρηνεί, επειδή χρειάζεται να μην το βλέπει, να μην το ξέρει, να μην το θυμάται; Και πού ξέρουμε ότι δεν έχει μόλις θρηνήσει ο ίδιος για δικά του μικρούλια ή δεν παίρνει φάρμακα για επικίνδυνες καταστάσεις και δεν αντέχει;…
Μια κατηγόρια υπάρχει μόνο και αυτή να είναι υπαρκτή, με αποδείξεις για τους ενόχους και ενώπιον δικαιοσύνης… Με βρίσιμο σε αναρτήσεις δε γίνεται τίποτα, έτσι θεωρώ…
Και αναφέρομαι σε όσους είναι πράγματι ένοχοι των εγκλημάτων.
Και έρχομαι στο τελευταίο, το πιο τσουχτερό και άδικο…
Αυτές τις θλιβερές μέρες, ενώ θρηνούμε τα θύματα, μας έρχονται και μηνύματα ανθρώπων που σώθηκαν και… αντί να χαρούμε, μερικοί τους κατσαδιάζουμε κιόλας και προσπαθούμε να τους… γεμίσουμε ενοχές;
Πάμε καλά;
Μα είναι παράλογο! Τι θέλαμε, δηλαδή, να σκοτωθούν όλοι; Να αφανιστούν οι πάντες; Να μην υπάρξει κανείς όρθιος; Και, ναι ρε φίλε, είναι χαρούμενος και ανακουφισμένος όποιος σώθηκε. Δεν είναι ότι δε θρηνεί τους υπόλοιπους, η ψυχούλα του το ξέρει και να σου πω, τους πονάει και τους νιώθει περισσότερο από εμάς.
Επειδή αυτός/ή ήταν εκεί. Εμείς, όχι!
Αλλά, ένας που έχει περάσει μέσα από τον θάνατο, δεν έχει την πολυτέλεια να σκεφτεί να στο δηλώσει διακριτικά ότι σώθηκε. Περιμένει, μάλιστα, ότι θα χαρούμε μαζί του… Και… τι κάνουμε;
Εμείς, από τον καναπέ μας καθισμένοι, έχουμε πολλές ώρες για να φιλοσοφήσουμε και να κρίνουμε και να κατακρίνουμε ξένες ζωές, ξένες υπάρξεις, ξένους χαρακτήρες, ξένους καημούς… με σκληρότητα και άτεγκτη ασπλαχνία…
Λοιπόν, άνθρωπέ μου, θυμήσου, αυτοί που έφυγαν τόσο άδικα, μας άφησαν ένα τεράστιο μήνυμα για τη ζωή μας!
Αγκαλιάστηκαν σφικτά πριν φύγουν… Αυτό και μόνο, εμένα με συγκλονίζει συνέχεια… Με κάνει να αισθάνομαι ένοχη για πολλά και να θέλω να διορθώσω όσα πριν, ίσως, μου φαίνονταν σαν ασήμαντα…
Σκέφτομαι έντονα τις τελευταίες ώρες ότι, για να αλλάξουμε την επόμενη μέρα, που ήδη άρχισε, για να μπορέσουν τα παιδιά μας να ζήσουν σε μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία, σε συνθήκες έννομες και έντιμες, όπου θα επικρατεί ο σεβασμός και η κατανόηση… ας πάψουμε να κατηγορούμε συνέχεια ο ένας τον άλλο για μικροπράγματα και ας γίνουμε όλοι μια αγκαλιά… Όλοι, όμως!...
Οι διαφορές μάς ενώνουν, αδέρφια μου, δε μας χωρίζουν! Επειδή, αυτές ακριβώς αναδεικνύουν την ιδιαίτερη προσωπικότητα του καθενός και τα χαρίσματά του τα μοναδικά, που αν τα βάλουμε όλα μαζί χωρίς μικρότητες, θα δημιουργήσουμε ένα αύριο υπέροχο και γαλήνιο…
Μια μεγάλη αγκαλιά για όλους κι από μένα…
Ας ξημερώσει η μέρα μας και το κάθε αύριο με πολλή αγάπη…
Να γεμίσουμε τη γη καρδιές τρυφερές…
Ενήλικες, το αύριο των παιδιών μας είναι στα χέρια μας… Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για αυτά! Και ό, τι τους δείξουμε, αυτό θα γίνουν…
Καλό ξημέρωμα σε ένα άλλο αύριο, φίλοι μου! Με την αγάπη!
Π.Μίλτου