Όσο ανοίγεις το βιβλίο της χαράς, τα παραμύθια ζωντανεύουν!
Σαν συναντάς στη σιωπή σου τους Ανθρώπους τους αληθινούς, αίρεται η σιγή και η μελωδία της ευγνωμοσύνης πάλλεται στον αέρα.
Λίγο πριν την κατασκότεινη αυγή, που δεν καρτερούσα πια φως, σε συνάντησα.
Τυχαία! Ήσουν εσύ που μου ανοίχτηκες πρώτος κι εγώ μαγεύτηκα, από την εμπιστοσύνη και την απλότητα.
Τόσοι πέρασαν από τη ζωή μου και μου την τσάκισαν!
Ήμουν διαφορετική, βλέπεις, δεν ήμουν άνθρωπος γι' αυτούς.
Εσύ με κοίταξες στα μάτια και ήσουν αγνός. Δε λέρωσες τη φιλία με ασχήμιες της υποκρισίας.
Ήσουν ατόφιος! Και σεβάστηκες αυτό "το ιδιαίτερο".
Πόσοι θα ήθελα να σου μοιάζουν, πρώτα οι δικοί, οι συγγενείς εξ αίματος. Πρώτα αυτοί που αγαπώ έως θανάτου και δε θέλουν να ακούν ούτε την ανάσα μου.
Εσύ μου μίλησες σταράτα, χωρίς σκιές. Αθώο παιδί μου θύμησες.
Σε εμπιστεύτηκα, μα όχι αμέσως. Η δυσκολία μου ξεκινά από της προδοσίας το φίλημα, που δέχτηκα κάποτε από πολλούς, τάχα φίλους, και περισσότερο από κάποιον... "σπουδαίο".
Το "έπαιζε" Πατέρας, το ίδιο λέγεται ακόμα για αυτόν- οι φήμες, βλέπεις, εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους.
Εσύ, δεν το ξέρεις.
Ένα βράδυ που ήμουν θλιμμένη όσο ποτέ στη ζωή μου, με αγκάλιασες με τη ζεστασιά της θετικής σου ενέργειας.
Δεν έχω ξανανιώσει αγκαλιά στη ζωή μου, καθαρή, τρυφερή, χωρίς δόλο και σιχασιά. Αληθινά αδερφική, σπουδαία σαν της μάνας.
Εκείνο το βράδυ ζεστάθηκε η καρδιά μου, κοιμήθηκα, όπως ποτέ μου δεν είχα κοιμηθεί, μέσα στην ασφάλεια και τη στοργή. Συνήλθα.
Πήρα δύναμη από σένα!
Δεν ήξερες τότε πόσο άσχημα ήμουν, πόσα σκοτάδια είχαν ζώσει την ψυχή μου! Αγνοούσες πόσο χρειαζόμουν το αληθινό ενδιαφέρον! Τη συμπόνοια! Την κατανόηση! Την καλοσύνη!
Αυτή η αγκαλιά δεν είχε σχέση με σάρκα, μια λέξη ήταν ή, μάλλον, ένα μήνυμα.
Για μια αγκαλιά που να μην πληγώνει, χωρίς σκιές, μια αγάπη που να μυρίζει σπιτικό, παιδική καθαρότητα.
Μου την πρόσφερες απλόχερα, χωρίς να ξέρεις πως Άλλος σε είχε οδηγήσει εκείνη την ώρα της απόγνωσής μου.
Για να με βεβαιώσει ότι δε χάθηκαν όλα, για να ξαναδώ πως υπάρχουν ακόμα Άνθρωποι!
Κι εγώ προσεύχομαι συνέχεια, να σου ανταποδώσει ο ουρανός, όλη τη στοργή, όλη την αγάπη, όλο το σεβασμό, όλη τη δύναμη, όλη την υγεία... Να σε κάνει γερό και ισχυρό σαν τα ψηλά βουνά.
Αν ήξερες, αδερφέ μου, πόσο τυχερή είμαι.
Τα αδέρφια και η Μητέρα σου, οικογένειά μου, μού είπες.
Δεν είχα ποτέ μου Μάνα ούτε οικογένεια που να με νοιάζεται.
Τους απόκτησα από σένα! Τους έβαλες στη ζωή μου εσύ!
Αν ήξερες, αδερφέ μου, πόσο ισχυρή είναι η αγάπη η αδερφική!
Τι θαύματα κάνει!
Ανασταίνει ψυχές!
Ειλικρινά, ένα "ευχαριστώ" είναι πολύ μικρό για να σε κάνω να καταλάβεις τι νιώθω!
Όμως πρέπει να το πω και να το φωνάξω, αν γίνεται!
Αδερφέ, της καρδιάς μου, σε ευχαριστώ!
Π. Μίλτου (Γεμάτη απέραντη ευγνωμοσύνη και συγκίνηση για όλους, όσους εξακολουθούν να είναι Άνθρωποι!)