ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΠΟΛΥΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΓΗ...
Μια όμορφη φωτογραφία που τη δανείστηκα από το ίντερνετ, μου έφερε νοσταλγικές μνήμες κάποιων περασμένων εποχών.
Ναι, είχα κι εγώ έναν κήπο παραδεισένιο κάποτε.
Τον έφτιαξα σκάβοντας στην αρχή τσιμέντα και πέτρες που μου έριχναν κάποιοι εργάτες για να καλύψουν και να μαράνουν τα φυτά μου.
Τον φύτεψα σε μέρες που δεν είχα νερό και μου τον πότιζε ο ουρανός.
Τον σκάλιζα με αγωνία να ανθίσει γρήγορα, για να υποδεχτεί όσους αγαπούσα και να χαρούν.
Δεν ήξερα, τότε.
Αυτόν τον κήπο τον στερήθηκα βίαια. Μέσα σε μια μέρα. Από άκαρδες αποφάσεις μιας αρρωστημένης περιόδου.
Αυτός ο κήπος έμεινε πίσω να φρουρεί χαμένα όνειρα και να κλαίει την ντροπή της αδικίας.
Αυτός ο υλικός κήπος απόμεινε να μαραίνεται από τη θλίψη για την κατάντια ανθρώπων που ποτέ δεν αγάπησαν, παρόλο που διαλαλούν παγκόσμια τις πιο ωραίες ιδέες και αξίες.
Ρομαντικές στιγμές αναζητά η ψυχή μου, από όταν τα μάτια μου άνοιξαν στη γη.
Μου φάνηκε γοητευτική, με έκανε να την αγαπήσω, με γεμίζει με νοσταλγίες και μνήμες για όσα δεν έζησα ποτέ.
Παράδοξο; Όχι!
Ο άνθρωπος κρύβει μέσα του την αλήθεια του. Ο κάθε άνθρωπος. Το έξω είναι συχνά μια βιτρίνα αναγκαία για να λειτουργήσει η ζωή στην κάθε του μέρα.
Το μέσα. Εκεί που κρύβεται ο άνθρωπος ο πραγματικός. Εκεί, έχει αξία μεγαλειώδη.
Αχ, όνειρα ζωής ανερμήνευτα. Γιατί γεννιέστε, γιατί πονάτε, γιατί ξεμένετε μέσα μας, ακόμα κι όταν έχετε πεθάνει...
Μέσα μου, κρύβω πάντα αυτό που έχει ουσία. Εκεί. Εκεί που δεν μπορούν να εισβάλουν ξένοι και εχθροί αν δεν ανοίξω την πόρτα μόνη μου. Εκεί που επιτρέπεται να περπατά μόνο ο Θεός και ο εαυτός μου. Εκεί που δύναμαι να σκαλίζω, να σπέρνω, να ποτίζω, να τακτοποιώ τις πιο κρυφές μου ελπίδες. Εκεί που έχω την άδεια να ομορφαίνω τον χώρο μου όπως θέλω, να τον αρωματίζω με τα άνθη της δικής μου προτίμησης.
Κι αν καλλιεργήσω σωστά τη γωνιά της αγάπης μου, αυτό το άρωμα θα ξεχύνεται έξω από ανοιχτά παράθυρα και χαραμάδες...
Μέσα μας. Οι κήποι μας οι απλοί και λιτοί, οι ρομαντικοί, οι πολύπλοκοι, οι γουστόζικοι, οι παράξενοι, οι θλιβεροί και κατάξεροι, οι αγριεμένοι από λήθη ανθρωπιάς...
Από μας εξαρτάται...
Περνάει η ζωή μας, φεύγουν τα νιάτα τα δροσερά, μένουν οι φωτογραφίες να θυμίζουν τον χρόνο. Η φθορά, λέμε, έρχεται πάντα...
Στο έξω. Στην όψη. Στο δέρμα.
Από μας εξαρτάται. Αν το μέσα μας ανανεώνεται και ξανανιώνει και ανακαινίζεται και ομορφαίνει συνεχώς, η όψη δε γερνάει με τον χρόνο. Τα μάτια γεμίζουν φως. Και πίσω από ρυτιδιασμένα δέρματα, αναδεικνύεται μια ομορφιά παραδεισένια.
Και τότε, θες να καθίσεις εκεί, κοντά σε αυτόν τον ενήλικα που ζει τους καιρούς του με ευωδιαστή ωραιότητα μιας άλλης άνοιξης που σαγηνεύει...
Ρομαντικές σκέψεις μιας ημέρας που τρέχει να χαθεί μαζί με τις άλλες στους χρόνους της γης.
Αισθανόμαστε συνηθισμένοι... Αλλά δεν είναι έτσι...
Το μέσα μας, αυτό έχει σημασία. Αν ξανανιώνει το μέσα μας, θα βραδιάσει γαλήνια με χαμόγελα ανθισμένα.
Την αγάπη μου κόσμε.
Ας σκεφτούμε και κάτι όμορφο να μη βουλιάζουμε στις κακίες των καιρών. Για να αντέξουμε τον εαυτό μας πρώτα...
Καλή συνέχεια με ελπίδες!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
* Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ