(Αφιερωμένο με πόνο πολύ, σε όσους υποφέρουν για… μια άδεια θέση… Όποια κι αν είναι αυτή η άδεια θέση…)
μια αγκαλιά τα συναισθήματα και η βαριά διάθεση,
βαθύ σκοτάδι γύρω μες στη μέρα μου!
Αχ, αν μπορούσα να αλλάξω την αλήθεια,
θα άλλαζα κι άλλα πολλά, το διαισθάνομαι…
«θα», «θα» και πάλι «θα» και πόσα «έπρεπε»,
-νομίζουμε πως τα μπορούμε όλα και με πείσμα!
Αν καταλάβεις να με πιάνει απελπισία,
μη με κατηγορήσεις για τη θλίψη μου, σκληρά,
και τα χιλιάδες δάκρυα τα ασυγκράτητα που ρέουν…
Ανθρώπινη η ψυχή μου, σάρκα κι αίμα
κι ο θάνατος με βρίσκει απροετοίμαστη.
Είναι το «κάτι» που τρομάζει, δεν αλλάζει,
όσο και να το επιθυμώ με δύναμη περίσσια
-τόσο αδύνατο να το δεχτεί το αθάνατο είναι μας!
Πώς, να γυρνούσα πίσω για μια ώρα,
να σε αγκάλιαζα σφιχτά και να σε χάιδευα ατέλειωτα,
τόσες φορές που το στερήθηκες μαζί μου!
Τώρα συνέχεια θα σε είχα μες στα χέρια μου,
να σε φιλώ και να σου λέω μόνο «σ’ αγαπώ»!
Μα δεν μπορώ κι έχω έναν κόμπο μες στο στήθος,
η έλλειψή σου μου σπαράζει την καρδιά!...
Η κάθε μέρα που χαράζει πόσο δύσκολη,
-μια άδεια θέση δε γεμίζει με σκιές!
Πιο δυνατό το «σ’ αγαπώ» για όσους μένουν,
στο υπόσχομαι, θα το ουρλιάζω στους ανέμους
και με αυτή τη λέξη θα σκεπάσω όλη τη γη!
Ένα μνημόσυνο αδιάκοπο για όσους «έφυγαν»!...
Π. Μίλτου