ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΟΥ... ΘΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...
Ήταν κι αυτά τα παιδιά.
Προχωρούσαν στην ελπίδα της γης.
Ανάσαιναν στην αγκαλιά των γονιών τους.
Πλησίαζε το Φθινόπωρο και έκαναν όνειρα.
Καινούρια τσάντα, μαρκαδόρους πολύχρωμους,
να ζωγραφίσουν ήθελαν την αγάπη!
Ήταν κι αυτά τα παιδιά,
Έτρεχαν τρομαγμένα να βρουν μια διέξοδο.
Έφυγαν κρυμμένα στην αγκαλιά των δικών τους.
Έφτασε το Φθινόπωρο, μα τα όνειρα έμειναν στη γη.
Ούτε τσάντα καινούρια και ούτε μπογιές για το μπλοκ.
Πόσα ήσαν; Τόσες αγάπες κι ελπίδες γκρεμίστηκαν.
Η φωτιά έκαψε κάθε τους ίχνος!
Ο ουρανός κατέγραψε την ιστορία!
Κανείς να μην ξεχάσει! Ποτέ!
Την ηλιθιότητα των ανθρώπων
και την αναλγησία όσων υπεύθυνων.
Ακόμα τσακώνονται για το ποιος φταίει.
Και πανηγυρίζουν τα καινούρια σχολειά.
Αποκατάστησαν γρήγορα τις ζημιές, είπαν,
έστειλαν και δωράκια να χαριστούν στα παιδιά.
Τις κενές θέσεις αυτών των αθώων που λείπουν,
τις θυμήθηκε κανείς τους;
Με τι θα συμπληρωθούν, τώρα οι καρδούλες τους,
που δε χωρούν στην οθόνη των λάπτοπ;
Η ντροπή συνεχίζεται… με χαμόγελα()…
Παιδιά μου, αγγελάκια, χαρές του ουρανού,
Μες στην καρδιά μου η μνήμη σας χρυσή έχει γραφτεί.
Μια δασκάλα απλή σας θυμάται με πόνο!
Να μπορούσα να γύριζα έναν χρόνο πιο πίσω!
Ευχηθείτε να ακούσει η Αγάπη, μια συγγνώμη για όλους!
Copyright © Πόλυ Μίλτου