(Πόση σημασία έχει μία και μόνο ψυχούλα απλή, που συνήθως προσπερνάμε αδιάφοροι... Εμπνευσμένο από πρόσφατο συγκινητικό γεγονός.)
Ένα πουλάκι μόνο του.
Έρημο, πληγωμένο…
Δεν ξέρω το είδος του, ίσως κορυδαλλός.
Δεν άκουσα κελάηδισμα για να σου πω,
αν τραγουδά!
Είναι φθινόπωρο θαμπό,
γυμνά κλαδιά, φύλλα που πέφτουν.
Ο φράκτης ο αγκαθωτός μιλάει για μια βία…
Θολό τοπίο, άγνωστο, γεμάτο αμφιβολίες…
Πες του ένα ολόγλυκο:
«ευχαριστώ, κορυδαλλέ,
που δεν πετάς μακριά…»
Ένα πουλάκι τόσο δα, μια αφανής ψυχούλα,
το τίποτα πάνω στη γη,
είναι το στόλισμα του αόρατου τοπίου.
Μια εικόνα… από μόνο του!
Αν φανταστεί να φύγει,
θα απομείνει… το κενό.
Ξερά χορτάρια, αγκάθια σουβλερά
και σύρμα σκουριασμένο.
Το βλέπεις;
Είναι ένα πλάσμα άσημο,
τόσο μικρό, τόσο λεπτό και τόσο σιωπηλό…
μα, αν πετάξει και χαθεί,
η εικόνα θα… καταστραφεί!
Π. Μίλτου