Ο ήχος του αυλού ξεσηκώνει τον άνεμο,
η βροχούλα που πέφτει, ο ήλιος που δύει,
χρυσή ανατολή της επόμενης μέρας,
το τώρα, τα αύριο, η κάθε στιγμή…
μια νέα αρχή!
Αγνά ασπροπέταλα των κρίνων που ανθίζουν,
βρεγμένα τα φύλλα- βελόνες των πεύκων,
ευωδιάζουν ανάσα του δάσους!
Πηγές και ποτάμια, καταρράκτες απότομοι,
ένα σμήνος πουλιών παραδείσου,
περνούν βιαστικά!
Γυμνά τα πόδια μου τρέχουν στη χλόη,
να νιώθουν, να αισθάνονται,
βελούδινα βήματα,
σε όλο το σώμα μου κρυφή ανατριχίλα,
σε άγγιγμα απρόσιτο, σε χάδι αγγέλου,
η ζωή αναγεννιέται στο μέσα μου
η αγάπη παίρνει το χρώμα αλήθειας!
Σηκώνω το βλέμμα, αντικρίζω τα σύννεφα,
τα χέρια μου αγγίζουν αθάνατα ρόδα,
σε γαλάζιους αιθέρες ποθώ να πετάξω,
η σιωπή μου φωνάζει: «δεν ανήκω εδώ»!
Ανάλαφρες σκέψεις, καινούρια μου όνειρα,
σβηστές οι παλιές αναμνήσεις,
χαμένοι στη λήθη οι ύπουλοι «φίλοι»!
Ω, έλα, ψυχή μου, ξεκίνα και πάλι,
ανάγκη δεν έχεις για τίποτα,
ελεύθερη είσαι!
Το βάρος το άχρηστο απόμεινε πίσω,
κρυφές ηλιαχτίδες θα φωτίσουν το δρόμο σου!
Πιο ώριμη τώρα και πιο απαλή,
ελεύθερη ήσουν, ελεύθερη μένεις!
Αγάπα και ζήσε!
Ελεύθερη ζήσε!
Π. Μίλτου
(Αφιερωμένο σε όλες τις ελεύθερες ψυχές!
Συνοδεύεται από μουσική επιλογής μου. Ελπίζω να σας αρέσει!)