Μου έδωσες μονάχα μια καρδιά
κι αυτή μικρή, πολύ στενή!
Πώς να χωρέσει, πες μου, όλη την πλάση,
όλα τα ζώα, τα πουλιά και τα λουλούδια,
πώς να μπορέσει να αγκαλιάσει τα παιδιά όλης της γης;
Κι όσους πλησίασαν το είναι μου, εχθρούς και φίλους;
Μύριες ανθρώπινες καρδιές που αγάπησα,
ατέλειωτες οι θλίψεις της ψυχής μου,
άλλοι καλοί, άλλοι κακοί,… οι πιο πολλοί αχάριστοι!
Πώς να αντέξει η δική μου η καρδιά
και να μη γίνει χίλια δυο κομμάτια
για όσους βασανίζονται και υποφέρουν
στον πόλεμο και στην καταστροφή
ή στην απέραντη κακία που τους πνίγει;
Μου έδωσες μονάχα μια καρδιά κι αυτή είναι φτωχή!
Δεν έχω πια ψωμί να θρέψω πεινασμένους,
δεν έχω σπίτι για τους άστεγους,
δεν έχω ρούχα ούτε δύναμη καμιά,
ούτε όνομα σπουδαίο έχω, που να ανοίγει κλειδαριές,
τίποτα πια δε διαθέτω, μόνο χαμόγελο,
μα φτάνει αυτό να σβήσει το σκοτάδι;…
Αχ, η καρδιά μου ήταν μια, μα την κομμάτιασα!
Αμέτρητες μικρές καρδούλες να την κάνω,
να σκορπιστούν σε όλη τη γη με τον αέρα,
να ψάξουν κάθε γειτονιά και μονοπάτι,
μήπως και σβήσει το κακό και απλωθεί η αγάπη!
Μου έδωσες μονάχα μια καρδιά κι αυτή στη δίνω πίσω!
Πάρ’ την και κάν’ την ό, τι θες, ρημάδια έχει γίνει,
χιλιάδες θρύμματα, μικρές καρδιές ανήμπορες…
Για το συμφέρον, τα παζάρια και τις αγορές
κι όσα μετριούνται με το χρήμα των ανθρώπων
τη δόξα, τον εγωισμό και την υποκρισία,
δεν έχει πια… καμιά αξία η Αγάπη!
Κι εγώ η καημένη, θησαυρό δε διαθέτω,
μονάχα μια καρδιά κι αυτή συντρίμμια!
Συγγνώμη, Θεέ μου, δε μου έφτανε η μια καρδιά!
Σκόνη θα στη γυρίσω, όταν έρθω να σε βρω!
Πολύτιμο δεν έχω τίποτα άλλο!!!
Π. Μίλτου