Μου είπαν μεγάλωσες, είναι όλα έτοιμα!
Μου είπαν… τώρα μπορείς πολλά…
Άνοιξε τα φτερά σου να πετάξεις ελεύθερα.
Βγες να χαρείς τη δημιουργία και,…
απόλαυσε τους κόπους της ημέρας!
Λάθος!
Ο κόσμος, Θεέ μου, απέραντος.
Τα φτερά μου κουρελιάστηκαν από τις πτήσεις.
Το παράθυρό μου βγάζει πάντα στη συννεφιά
και η μέρα μου είναι διαρκώς σκοτεινή.
Ανοίγω!
Βγαίνω και βλέπω!
Μα δεν τολμώ να πετάξω πια…
Τσακίστηκε η ελπίδα μου στα βράχια.
Οι άνεμοι στροβιλίστηκαν γύρω από τα όνειρά μου.
Η θύελλα μαίνεται και δε λέει να κοπάσει!
Φοβάμαι!
Η βροχή πλημμυρίζει τους ορίζοντές μου.
Ποτάμι γίνεται ορμητικό και άγριο.
Θλίβεται η ψυχή μου και δεν έχει κουράγιο.
Απόστασα!
Εδώ θα καθίσω σιωπηλός και άκεφος.
Περιμένω το έλεος!
Χωρίς να επιθυμώ κάτι διαφορετικό.
Δεν αλλάζουν οι καιροί μου.
Όλα ακίνητα στην ομίχλη.
Δε θα σου πω!
Έχω να σκεφτώ πόσο αντέχω!
Πόνος! Αγωνία! Μαρασμός!
Η καρδιά μου κραυγάζει σαν τρελή,
τραντάζει συθέμελα τα βουνά:
«Πού είσαι;»
Θα περιμένω εδώ!
Κουράστηκα!
Copyright © Πόλυ Μίλτου