Πόσο βαθιά ποθώ στο άγνωστο να φύγω,
θα τραγουδώ σε κάθε βήμα, λίγο- λίγο.
Αυτή η γη με τους τυφώνες τους ατέλειωτους
μου καταστρέφει όλα τα όνειρα ξανά.
Ο ουρανός μου, γαλανός μες στους ανέμους,
θέλω να ανέβω σε μια γκρίζα συννεφιά.
…………………………………
Πόσο αισθάνομαι το αύριο, το άπιαστο,
ένα ταξίδι είναι η γη, αν ήξερες, στο άπειρο!
Οι ευκαιρίες δυναμώνουν τους ανθρώπους
μα είναι και η ομίχλη, που ταράζει τα κενά.
Απάτητους κατέληξε η θύελλα τους δρόμους,
δεν έφτασα ποτέ μου σε μια ήρεμη στεριά.
………………………………
Άργησες να έρθεις, Σου το λέω, στο φωνάζω…
Συνήθισα για μια ζωή να στο ζητάω.
Ενθύμιο ευλογίας απ’ αγγέλους καθαρούς,
ένα φτερό θα κρύψω μυστικά μες στην καρδιά.
Ο αγριότοπος δεν αγαπάει ελεύθερους αητούς,
πάμε να βρούμε μιας αλήθειας ξαστεριά.
…………………………………
Τώρα κυλιέμαι άπνους σε ένα ολόμαυρο τοπίο.
Με άφησες να λαβωθώ απ’ το αόρατο αντίο.
Με ξέχασες, θωρώ, κι έχω απέραντους καημούς.
Βαριά σιωπή καλύπτει τα νερά τα αλαργινά…
Πάνω στο κάστρο μου, πολιορκία απ’ τους εχθρούς,
μες στην καρδιά μου μπόλια μαγικά.
………………………………………..
Πόσες, ακόμα, καταιγίδες να υπομένω;
Το μονοπάτι που βαδίζω χρόνια, ματωμένο.
Δεν έχω πια κουράγιο να προλάβω τους καιρούς,
με προσπερνούν, για να καλύψουν τα βουνά.
Μια ηρεμία που χρειάζομαι για τους χαμούς,
αναμονή πολυτελείας,… η άδολη χαρά.
.........................................................
Απόμεινα κι εγώ σ’ ένα ανώνυμο εδώ,
Να κάνω ερωτήσεις στο απόλυτο αγαθό!
…………………………………
-Είναι η φυγή μια λύση, μια συνήθεια ή χαμός;
Στο τέρμα αχνοφέγγει πάντα ένα φως;…
Copyright © Πόλυ Μίλτου