Όταν μας πιάνει η ευαισθησία μας και δεν είμαστε κάτω από την επήρεια της μέθης της κακόβουλης κριτικής...
Όταν είμαστε σε φυσιολογική κατάσταση και δε μας έχει κυριεύσει η μανία της ειρωνικής απαξίωσης του κάθε άλλου που κινείται και αναπνέει δίπλα μας...
Όταν έχουμε κάτι ξαφνικές αναλαμπές που κρύβονται κάτω από τα σκουπίδια του παραμορφωτικού μας καθρέφτη...
Όταν σταματήσουμε για ένα λεπτό να μηδενίζουμε καθετί που κάνει ο διπλανός, για να υποστηρίξουμε το "απίθανο" δικό μας διεστραμμένο εγώ...
Όταν, τέλος, πάψουμε να δοξάζουμε το αρρωστημένο και ανώμαλο εσωτερικό μας που υποτιμά κάθε προσπάθεια χαράς μιας ξένης ζωής...
Τότε, μας ξαναβρίσκει η ανθρώπινη φύση μας και ξεστομίζουμε αυτή τη μικρή φρασούλα, που, δυστυχώς, γρήγορα λησμονούμε σαν αλλάξει ο άνεμος και κάποιος ανίδεος μάς στρέψει πάλι προς το είδωλό μας...
Κι όμως, αυτή η μικρή φράση τα λέει όλα.
"Είμαι άνθρωπος. Είσαι άνθρωπος". Είμαστε όλοι... άνθρωποι. Όλοι, όμως!
Ούτε πάνω ούτε κάτω. Όλοι από το ίδιο υλικό φτιαγμένοι.
Γιατί το ξεχνάμε; Τι μας κάνει να θέλουμε να μειώσουμε όλους τους άλλους, για να αναδείξουμε το δικό μας... μοναδικό και ανεπανάληπτο εγώ;
Αχ, φίλε μου... Ναι, είμαστε μοναδικοί, απίθανοι, ανεπανάληπτοι... Όλοι μας, όμως... Όλοι... Ο καθένας μας, ένα ολόκληρο ονειρεμένο σχέδιο Θεού, φτιαγμένος με αγάπη, αλλά... και μπόλικη λάσπη.
Έλα να θυμηθούμε λιγάκι ποιοι είμαστε, αγαπημένε μοναδικέ μου εαυτέ, για να ξεχωρίσουμε αμέσως το ίδιο μεγαλείο και την ωραιότητα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που ζει και αναπνέει στον κόσμο.
Είμαστε φτιαγμένοι από χώμα. Αυτό το υλικό το σπαρμένο πάνω στον πλανήτη, το συμπαγές υλικό πάνω στο οποίο χτίστηκαν τα νησιά και η ξηρά και αποτελεί τον πάτο στο βάθος των ωκεανών.
Αυτό το φθηνό χωματάκι, η ουσία της γης. Τι ακριβώς είναι;
Αν πιστέψουμε στη μεγάλη έκρηξη και στο στροβιλισμό που πάγωσε σιγά σιγά την ύλη και δημιούργησε τους πλανήτες, ίσως κατανοήσουμε γιατί η ίδια έκρηξη υπάρχει μέσα μας σε κάθε καινούριο όνειρο και γιατί επιθυμούμε τον διαρκή στροβιλισμό γύρω από τον εαυτό μας. Κάτι στερεοποιείται και κάτι ψύχεται μέσα μας, τότε...
Αυτή η γη είναι καμωμένη από υλικό του αστρικού συστήματος.
Άρα, αδερφέ μου, είμαστε μικρά αστεράκια κι εμείς με άλλη μορφή σάρκινη, αγαλματάκια από πηλό που κινούνται.
Αλλά, πάντα, αστεράκια...
Αυτό το έδαφος περιέχει και μυστικά διάφορα. Ψήγματα χρυσού, πολύτιμους λίθους ή μια σύσταση πλούσια όπου ανθίζουν πλούσιοι κήποι και φύονται όμορφα δέντρα...
Πάνω μας, στο υλικό μας, κρύβουμε ο καθένας τα δικά του μυστικά, μια ομορφιά που πρέπει εμείς να αναδείξουμε και να στολίσουμε τον κόσμο με την παρουσία μας σε αυτόν.
Αυτό το χώμα μας, είναι το ίδιο το υλικό του φεγγαριού.
Ίσως για αυτό, αν στραφούμε προς τον Ήλιο της Δικαιοσύνης και δε συμβαίνει η έκλειψη εξαιτίας του σκοταδιού της εγωιστικής σκιά μας, τότε και μόνο τότε, ένα φως μας τυλίγει και λάμπει σε κάθε μας κίνηση.
Και αυτό το φως το μεταφέρουμε όπου κι αν πάμε.
Αν προσθέσω τώρα και την ανάσα της αιωνιότητας που κρύβεται πίσω από τα φτηνά μας υλικά, τότε κατανοούμε πλήρως γιατί ο άνθρωπος επιθυμεί να υπάρξει και μετά. Να μην ξεχαστεί. Να μη σβήσει. Να μην πάψει να βλέπει και να ακούει, έστω σε μια άλλη διάσταση...
Είμαστε, λοιπόν, φτιαγμένοι για τόσο σπουδαία πράγματα.
Είμαστε αστέρια και φεγγάρια και ανάσα Θεού.
Πώς καταντήσαμε, βρε άνθρωπε, μου λες, να δολοφονούμε τις ζωές μας σιγά σιγά με ανοησίες;
Πώς αρρωστήσαμε τόσο, πόσα σκουλήκια δεχτήκαμε να επισκεφτούν το εφήμερο υλικό μας, το χώμα, που μας κάνουν διαρκώς ανήλεους κριτές των πλησίον μας;
Πώς ανεχτήκαμε να χάσουμε το μεγαλείο μας και μας αρέσει να κοροϊδεύουμε μια άλλη ζωή του όποιου άλλου;
Πώς ξεχάσαμε πως είμαστε όλοι μας το ίδιο αναλώσιμοι και το ίδιο επιρρεπείς στη λάσπη και στο μούχλιασμα και αντί να προσέχουμε τη δική μας κατάσταση, απασχολούμαστε με του άλλου την υπόσταση;
ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ... ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
Αυτό σημαίνει πως ανήκω στα φωτεινά σώματα.
Όμως, είναι δική μου η ευθύνη αν θα λάμπω στο στερέωμα της ζωής τις θλιβερές μας νύχτες ή αν θα παραμένω ένα ζηλιάρικο, ανεύθυνο, ανόητο και σκοτεινό αιωρούμενο... χώμα, που απλά σκονίζει και ενοχλεί και είναι επικίνδυνο.
Προσωπικά, βαρέθηκα τα σκοτάδια.
Και περισσότερο βαρέθηκα τα μεταδιδόμενα επικίνδυνα βαλτοτόπια και τα φθονερά δηλητήρια από ανθρώπους που δηλώνουν δάσκαλοι, συγγραφείς, ποιητές, άνθρωποι του πνεύματος... γονείς...
Ας σκύψουμε μέσα μας, φίλοι άνθρωποι...
Ας ερευνήσουμε τι συμβαίνει με τη δική μας κατάσταση.
Μήπως και μπορέσουμε να θέσουμε σε επανεκκίνηση τη φεγγαρένια μας τροχιά, κάποτε.
Και ξαναγίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ... ΑΣΤΕΡΙΑ ΑΛΗΘΙΝΑ...
Μια μαγευτική πανσέληνος να γίνει η ζωή μας.
Όλων μας!
Αυτή είναι η ευχή μου...
Γιατί βαρέθηκα τα σκοτάδια!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
............................................................................................
(Το παρόν γράφτηκε σε μια στιγμή θλίψης. Βλέπω τόση απαίσια, υποχθόνια και κακεντρεχή ειρωνεία για τις ξένες ζωές, για τα ξένα σώματα, για τα ξένα λάθη ή τις ιδιαιτερότητες που μας ξενίζουν μέσα σε αναρτήσεις με ξένες φωτογραφίες που δεν ξέρω πώς τραβήχτηκαν... Λυπάμαι, που ξεχνάμε πως και ο κάθε άλλος άνθρωπος είναι σαν εμάς. Έχει μια μεγαλειώδη υπόσταση, έχει φτιαχτεί από τα χέρια του ίδιου Θεού. Με την ίδια φροντίδα και την ίδια αγάπη. Και η ζωή και τα λάθη και το σώμα του και όλα είναι δικά του... Όπως και η καρδιά του. Σκέψου λίγο, ρε φίλε, εσύ που γελάς βάζοντας πρόσωπα ή σώματα των άλλων για χιούμορ... Αν τα δει αυτός ο ασχημούλης ή παραβατικός, ή παππούς ή χαζούλης... που εσύ διακωμωδείς με τόση άνεση μέσα από φωτογραφίες δικές του. Αν καταλάβει τι του έκανες. Για να γελάσεις; Θες να κοροϊδέψεις; Βάλε μια ντροπιαστική δική σου... Δε θες, έτσι; Αν ήταν το παιδί σου, ο πατέρας σου... το πιο αγαπημένο πρόσωπο, θα ήθελες; Όχι; Και τι θεωρείς, πως επειδή δεν τον ξέρεις τον άλλο, έπαψε να είναι άνθρωπος;
Λυπάμαι πολύ για τον πολιτισμό μας!)