Βρήκα στο ίντερνετ αυτή την εικόνα από το Άμστερνταμ. Πόσο ουτοπική, αλλά... και πόσο αληθινή για όλους μας.
Δε θα μείνω στο ποδήλατο, δείγμα πολιτισμού και φροντίδας όλων για το περιβάλλον. Ούτε στα ωραία κτίρια.
Άλλο πρόσεξα μόλις την είδα. Οι δύο κόσμοι που φαίνονται να προχωρούν προς την ίδια κατεύθυνση την ίδια στιγμή, τόσο όμοιοι και τόσο αντίθετοι μεταξύ τους. Οι δύο κόσμοι της ίδιας εικόνας, της ίδιας ζωής, ενός και μόνο ανθρώπου.
Έτσι μοιάζει η ζωή μας, έτσι!
Το ρεαλιστικό και υπαρκτό και γήινο. Το γερό πάτημα στη γη, η πορεία μες στα νερά και στις λάσπες, οι στόχοι, η επιθυμία για όνειρα, το άνοιγμα μπροστά σε μια προοπτική που δε δείχνει το τέλος, ο κάματος και η προσπάθεια σε όποιες συνθήκες, με όποια διάθεση.
Ναι, εμείς βλέπουμε την εικόνα και θαυμάζουμε. Αν όμως, ρωτήσουμε τον άνθρωπο που ποδηλατεί, ίσως να μην αισθάνεται τον δικό μας ρομαντισμό εκείνη τη στιγμή. Είναι κι αυτός γήινος, γεμάτος δύσκολες και χαρούμενες στιγμές, με προβλήματα και επιτυχίες, με σκέψεις άλλοτε καλές και άλλοτε σκοτεινές, με μέριμνες, με βιασύνη να φτάσει στη δουλειά, να τα βγάλει πέρα με τον ανταγωνισμό, να συνεχίσει σε κάτι καλύτερο. Ίσως να φορτώνεται η ιστορία του και με πρόσφατες ασθένειες, θάνατο, απογοήτευση, θλίψη... Δεν ξέρουμε... Ποτέ δεν ξέρουμε. Εμείς θαυμάζουμε το όμορφο της εικόνας και ζηλεύουμε ξένες ζωές. Μπα... Και τότε, όλα κυλάνε από την ανάποδη όψη.
Αντικατοπτρισμός πάνω σε μια λίμνη από βρόχινα ύδατα. Θεωρείς πως όλα κινούνται, προχωρούν, αλλά δεν είναι παρά μόνο η "ανάποδη όψη του νομίσματος".
Ξέρεις, φίλε μου, καλύτερα να τραβάμε ο καθένας μας τη δική του πορεία με περίσκεψη και προσοχή, επειδή οι λάσπες καραδοκούν να μας λερώσουν σε κάθε στραβοπάτημα.
Αν προχωράμε με το βλέμμα στις ξένες πορείες, δεν τη γλιτώνουμε την πτώση στα βουρκόνερα του δρόμου.
Όλοι μας έχουμε μια πορεία δική μας και μια ζωή ατομική να ζήσουμε. Όλοι μας έχουμε και έναν αντικατοπτρισμό κάτω από τα πόδια μας. Όταν ο ουρανός μας έχει κυλιστεί στις πατημένες διαδρομές και φαίνεται να σβήνει.
Ας ψάξουμε καλύτερα τις καρδιές μας. Εκεί μπορεί να βρούμε την αλήθεια μιας όμορφης εικόνας, της δικής μας προσπάθειας να σταθούμε όρθιοι και να παλέψουμε. Για μας! Για όσα εμείς θέλουμε, όχι οι άλλοι για μας!
Κι ας μάθουμε να σεβόμαστε και τον κάθε διπλανό μας, που προσπαθεί το ίδιο σκληρά και κάνει και αυτός τη δική του διαδρομή, όπως κι εμείς και είναι το ίδιο ελεύθερος να τη διαλέξει μόνος του, όπως εμείς.
Η επιλογή, οι επιλογές του ρεαλιστικού ή... του ανάποδου, είναι δικές μας... Και ο καθένας μας, πίστεψέ με, έχει πολλές άσχημες πτώσεις και πολλές ανώμαλες περιηγήσεις και πολλά λάθη σε δρομάκια αδιέξοδα...
Ο κάθε ένας μας! Μια ιστορία μοναδική, περιπετειώδης, φανταστική και πραγματική, ερευνητική, ανήσυχη, ελεύθερη...
Όλοι μας σεβαστοί και όλοι μας το ίδιο πιεσμένοι.
Μην χάνεσαι σε ξένα οράματα. Ακολούθα το δικό σου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και ας αφήσουμε ο ένας τον άλλο, να επιλέγει ελεύθερα τις διαδρομές του, χωρίς πνιγμό από σχόλια, κριτικές και πίεση, χωρίς να προτείνουμε εμείς τις διαδρομές σε μια ξένη ζωή. Χωρίς να μας ενοχλεί η ξένη ζωή και οι ξένες επιλογές. Δεν είμαστε εδώ για να αλληλοκατηγορούμαστε και να πνιγόμαστε ο ένας από του άλλου την ανελεύθερη γνώμη. Είμαστε για να διαλέξουμε ανεπηρέαστοι, αυτό που μας ταιριάζει καλύτερα. Να κάνουμε τα δικά μας λάθη, να ζήσουμε τα δικά μας πάθη, να διορθώσουμε, να κατανοήσουμε, να αισθανθούμε, να αποφασίσουμε με επίγνωση και των ευθυνών, να δημιουργήσουμε την ομορφιά της χαράς.
Ακόμα και στα παιδιά μας, είμαστε εκεί μόνο για να τους δείξουμε ποιοι είναι οι δρόμοι και μετά να τα αφήσουμε να ανοιχτούν στη ζωή τους και να τη ζήσουν με ενθουσιασμό!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω πως αυτό είναι το θλιβερό μυστικό που υπάρχουν τόσα κόμπλεξ γύρω μας και ο κόσμος φθείρεται και σκοτεινιάζει. Δεν κοιτάει ο καθένας μέσα του, δεν αποφασίζει με χαρά, δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς να τον κρίνουν. Αυτό καταφέρνει η έλλειψη παιδείας, προβληματισμού και αυτο- κατανόησης. Γιατί, αν καταλάβουμε ποιοι είμαστε, θα αλλάξει και η οπτική μας για πολλά.
Ρεαλισμός και ουτοπία, όρθιο- αληθινό και ανάποδο- ψεύτικο, έτσι γίνεται πάντα!
Καλή μας διαδρομή στην περιπέτεια της ζωής μας!
Ο κάθε ένας μας μια σεβαστή και ελεύθερη ύπαρξη. Και γύρω μας όλοι οι άλλοι σεβαστοί και ελεύθεροι... Πόσο πιο χαρούμενος θα ήταν ο κόσμος μας!
Την αγάπη μου!
Copyright © Πόλυ Μίλτου