(Αφιερωμένο σε όλους όσους δεν έχουμε να γιορτάσουμε επετείους γονέων, αλλά γιορτάζουμε το "ΑΝ". Το σκέφτηκε κανείς, όταν πρόκειται για παιδιά στο σχολείο; Όχι! Κανείς! Προσωπικά, αναγκαζόμουν πάντα σαν παιδί να γιορτάζω τις μαμάδες, τους μπαμπάδες, να λέω ποιήματα, να φτιάχνω κάρτες με τα άλλα παιδιά. Αναγκαζόμουν πάντα να βλέπω τις επισκέψεις γονέων στις κατασκηνώσεις. Να βλέπω να στηρίζονται από την οικογένεια σε κάθε στιγμή τους... Κι εγώ, ένας παρατηρητής να πρέπει να δίνω ευχές με χαμόγελα. Σκέφτηκε κανείς πως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι γύρω μας; Αυτοί που ζουν την έλλειψη; Και εννοώ την πιο σκληρή της μορφή. Την έλλειψη από την αρχή της ζωής. Το σκέφτηκε κανείς; Μη σας κακοφανεί... το έχω δηλώσει. Εγώ γιορτάζω συνήθως με όσους ανήκουν... στην αντίθετη όχθη. Εκεί που υπάρχει θλίψη και κενό.)
ΓΙΑ ΑΥΤΆ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ. ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ... ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ... ΕΤΣΙ... ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ
Εγώ δε γιορτάζω, σου λέω!
Μη με αναγκάζεις!
Είμαι χωρίς...
Το χώμα Μάνα, Πατέρα!
Το χώμα το ανελέητο.
Κάτω από αυτό κοιμάται το "αν".
Αν υπήρξατε...
Αν σας είχα, πώς θα ήταν;
Δε γιορτάζω, σου το 'πα;
Μη με αναγκάζεις!
Άσε με στο χώμα να σκέφτομαι.
Το "αν" μου θα με συνοδεύει πάντα.
Πώς να είναι να έχεις;
Σκοτάδια μέσα μου!
Κενό!
Κάποιοι λείπουν από πάντα.
Και θα λείπουν για πάντα!
Κι εσύ... θες να τους γιορτάζω;
Εγώ πονάω!
Πάντα! Για πάντα!
Πώς να το φανταστείς;
Εσύ,... έχεις συνηθίσει να έχεις!
Δεν ξέρεις τι είναι το "ΑΝ"...
Copyright © Πόλυ Μίλτου