Γύρω μου χάρτινα πουλιά πετάξαν τρομαγμένα,
σκούζαν, θρηνούσαν.
Τα αληθινά πεθάναν σε ένα σύννεφο Ελληνικό,
με ήρωες γενναίους.
Ολόμαυρο τοπίο, η Χώρα μου, άκρατη σιωπή,
δόλος ελεύθερος.
Αγκαθερά συρματοπλέγματα,
ώρες υστερικής νηνεμίας στη θύελλα.
Αγέλαστες συγγνώμες με μάσκα περιφέρονται
στο πουθενά.
Η Ιφιγένεια κρύβεται να μη θυσιαστεί ξανά
στο μάταιο που διαρκεί.
Πνίγεται η αλήθεια, ξεσκίζονται καρδιές.
Αφανισμός Πατρίδας!
Πένθος βαρύ για το απατηλό,
που ντύθηκε με άσπρο αθωότητας.
Μην τους πιστεύεις!
Δεν αλλάζουνε τα ερπετά το είδος τους.
Το δηλητήριο σφικτό και ολόκληρο το έχουν
για να θανατώσουν.
Μέσα το χάος, έξω απόγνωση,
κλαίνε βουβές καρδιές ανόθευτων.
Μια ΠΡΟΔΟΣΙΑ ετοιμάζουνε καυτή,
τρομακτική οι επαΐοντες.
Έτσι θα βγαίνουνε να καμαρώνουν στα παιδιά τους,
υπερήφανοι,
ότι κατάφεραν το μίασμα,
που δεν μπορέσαν οι οχτροί για αιώνες.
Μπράβο!
Πώς θα τολμήσουν να αντικρύσουν πάλι ουρανό;
Θα βρέχει πάνω τους ανήλιαγη ντροπή!
Αποστροφή! Αιώνιο αίσχος!
Μια ιστορία σιχαμένη θα καταγράψει
ανελεύθερες διαδρομές.
Πώς θα μπορέσουν να σηκώσουν το ατέλειωτο όνειδος;
Ως πότε;
Η Ιφιγένεια κρύβεται!
Η χώρα αυτοκτονεί σε χέρια μιαρά!
Άρατε πύλας!
Να περάσουν οι θαμμένοι ήρωες μοιρολογώντας!
Σε ποιους εχθρούς την παραδώσαν λεύτερη
και δεν το καταλάβαν;
Πόσο θα πρέπει πάλι να πεθάνουν,
για να τη σώσουνε ξανά;
Copyright © Πόλυ Μίλτου