(Μια ωδή ευαισθησίας για τον κάθε Άνθρωπο! Όποιος κι αν είναι!)
Για μένα, άνθρωπέ μου, ποιος είσαι, το γνωρίζεις;
Είσαι αυτός που περπατάς σιμά μου κάθε μέρα.
Μετράμε στο λιθόστρωτο τα βήματά μας τα ανόμοια,
τους στεναγμούς, τα πάθη και τους πόθους.
Όταν στα εμπόδια σκοντάφτεις ξαφνικά,
μη μου χτυπήσεις σκέφτομαι
κι απλώνω χέρια να προλάβω, μη μου ματώσεις και πονέσεις!
Σκύβω κι αναζητώ πληγές, να βάλω γάζες για επούλωση
κι έχει πονέσει η ψυχή μου στην οδύνη σου.
Ξέρεις, τι ακριβώς είσαι για μένα, ξένε μου;
Είσαι ο αδερφός μου! Η σάρκα μου! Το αίμα μου!
Μας γέννησε η ίδια μάννα, η γη, με τη σπορά του ουρανού.
Ξέρεις, πόσο αξίζεις άπειρα για μένα;
Είσαι ο ουρανός μου, στο φωνάζω!
Ένας Θεός μάς έδωσε πνοή, ένας Θεός σταυρώθηκε για μας!
Πώς θες να το ξεχάσω σε μια ώρα;
Είσαι το αστέρι μου, η σελήνη και ο ήλιος μου!
Ξέρεις, πόσο με πόνεσε η «αλήθεια» σου;
Παίρνω ραπίσματα για κάθε μου χαμόγελο.
Με βασανίζεις με το άγριο το βλέμμα σου,
με απογυμνώνεις από κάθε τι σπουδαίο,
με τη σκληρότητα, το μίσος, την κακία σου!
Όταν πετάς το βούρκο της αισχύνης σου,
τόσο άγαρμπα και ανέντιμα,
στα μάτια μου που σε προσέχουν, θησαυρέ μου,
αισθάνομαι να κομματιάζεται το μέσα μου,
χίλια μαχαίρια στην καρδιά μου μπήγεις και γελάς!
Ξέρεις πόσες φορές με αποδόμησες;
Με ειρωνεύτηκες και νόμισες πως ήσουνα σπουδαίος;
Έχω κι εγώ σκοτάδια, να το ξέρεις,
δεν είσαι μόνο εσύ ο γήινος εδώ, ούτε πονάς μόνο εσύ!
Έχω και δύσκολες στιγμές του εαυτού μου,
την άρνηση της μέρας, των ονείρων μου,
απελπισίας ώρες παγωμένες και χαμού…
Δεν είσαι εσύ ο μόνος, που περνάς απ’ τη φρικτή χαράδρα,
που αναζητάς αναπαμό και τη γαλήνη!
Όλοι μαζί, πάνω στη γη, αυτά τραβάμε!
Ξέρεις, πόσο σε χρειαζόμουνα τις νύχτες που έκλαιγα;
Κι εσύ απλά δεν ήρθες και σε ένιωσα κι εχθρό μου!
Μα δεν αλλάζει η δική μου η καρδιά της καλοσύνης,
γιατί η αγάπη δε μειώνεται ποτέ, τ’ ακούς;
Μόνο να μεγαλώνει ξέρει και να απλώνεται!
Για μένα θα είσαι πάντα η χαρά μου,
είσαι η πνοή του σύμπαντος στο είναι μου.
Μαζί σου θέλω να υπάρχω και να ζω,
να κάνω όνειρα, να βρίσκω την ελπίδα, να νιώθω κατανόηση!
Θα κρύβω το κακό που με κερνάει η ζωή,
στο υπόσχομαι,
για να μην καταστρέφω την πορεία σου στα πέρατα!
Μα θέλω μια βοήθεια κι από σένα!
Αν δεν απλώσεις τα δικά σου χέρια τα τρεμάμενα,
πώς να κεράσω την καρδιά σου από το φως μου;
Αχ, άνθρωπέ μου, άγνωστέ μου, στο φωνάζω,
όποιος κι αν είσαι, η αξία σου αμύθητη κι αμείωτη,
σε γη και σ’ ουρανό!
Ένας ευωδιαστός, μοναδικός Παράδεισος και η αιωνιότητα!
ΕΣΥ, αυτά είσαι για μένα! Τα θυμάσαι;
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Σημείωση: Το παρόν αφορά τα φυσικά αδέρφια, αλλά και όσους εξακολουθούν να παλεύουν για να διατηρήσουν το ανθρώπινο, έστω και ελλειπές. Πάντα είναι ελλειπές! Και το έγραψα ως απάντηση σε μια ανάρτηση που διάβασα κάποτε, πως ο άλλος είναι η κόλασή μου. Όχι, ρε φίλε. Ο άλλος, είναι ο Παράδεισός μου! Κόλαση γίνεται μόνο αν το θέλει ο ίδιος. Αυτή είναι η δική μου άποψη. Επειδή εγώ προτιμώ... τον Παράδεισο που φέρνει η Αγάπη! )