μα η κακία επιστρέφει ξανά και ξανά,
μεγαλύτερη τώρα.
Ο φθόνος, λοιπόν!... Ο φθόνος!
Αυτός με έχει αφήσει στη μέση του δρόμου κατάκοπη!
Αυτός κυνηγά τη σκιά μου τις νύχτες.
Μα τη μέρα, που έρχεται με καινούρια χαμόγελα
και φιλίες απαστράπτουσες,
από κάλπικη αγάπη γεμάτες,
αυτών που ποτέ δε βοήθησαν
να ελαφρώσει το βαρύ το φορτίο,
μόνο πρόσβαλαν κάθε μου βήμα με απαξίωσης λέξεις,
είναι ασήκωτος, φίλε, ο φθόνος!
Προτιμώ τη βροχή και ας είναι ραγδαία!
Και η κάθε σταγόνα της έχει πλήθος αισθήματα!
Εσύ;
Εσύ που καμώνεσαι άνθρωπος,
«συνεργάτης απίθανος» σε καλού μονοπάτι…
Εσύ, που περνάς από δίπλα μου άνετα,
έχεις μέσα στο σώμα ψυχή,
το έχεις ψάξει;
Προτιμώ τη βροχή!
Έχει αυτή πιο φιλεύσπλαχνο πρόσωπο
από κάποιους ανθρώπους,
που λογίζονται κάποιοι,
μα είναι μόνο αφάνταστα άκαρδοι!
Δεν υπάρχει πια μέτρο στις πληγές που με κέρασαν
και δεν έχουν καθόλου ντροπή!
Για αισθήματα;…
Ούτε για δείγμα!
Προτιμώ τη βροχή, που δεν ξέρει το φθόνο!
Κάθε υγρή της σταγόνα,
έχει μέσα αγάπη αθώα για το ολόξερο χώμα!
Προτιμώ τη βροχή τη ραγδαία,
που μου κρύβει το ανθρώπινο είδος
και ξεπλένει την όποια βρωμιά!
Αχ, μακάρι να ήσουν βροχή, συνοδέ μου,
μα είσαι ανθρώπινη μάσκα ψευτιάς!
Και περνάς… για σπουδαίος!!!
Με χαμόγελα αρχίζεις τη μέρα σου,
Θα έχεις πάλι ευκαιρία, ποιος ξέρει,
μια καρδιά να πληγώσεις!…
Πρέπει να είσαι ευτυχής!
Να σφυρίζεις χαρμόσυνα, είναι όλα... ωραία!
Π. Μίλτου