Ήταν κάποτε, τότε που είχα κήπο, ανάμεσα στα άλλα και αυτό.
Μεγάλο, κατάλευκο, λιτό και απέριττο...
Δεν είναι κρίνος, λέγεται κάλα και δεν έχει άρωμα...
Δεν μπορείς, όμως, να μην την προσέξεις μια τέτοια ξεχωριστή παρουσία..
Αγαπά τη δροσιά, χαίρεται τον ήλιο και χαρίζει απλόχερα ένα χαμόγελο σε σκοτεινές γωνιές.
Μια φωτεινή ύπαρξη είναι πάντα μια ελπίδα, έστω κι αν δεν έχει πολλά να σου δώσει, αν δε στολίζεται με τίτλους και χαρίσματα κραυγαλέα, αν δεν έχει να σου δείξει κάτι μοναδικό...
Φτάνει η παρουσία η γλυκιά και ο κόσμος χαμογελά στο πλησίασμά της...
Ίσως, φεύγοντας, να μην έχει να σε γεμίζει δώρα, μα θα έχεις γευτεί κοντά της, πριν φύγεις βιαστικός, μια ανάσα δροσιάς, ψυχική ξεκούραση, αισιόδοξη διάθεση, ανανέωση...
Κι αν μετά, σε ελκύσουν τα πιο φανταχτερά, τα ευωδιαστά, τα πολύχρωμα,... η ανάμνηση της ταπεινής απλότητας, που άνθιζε σε μια γωνιά του κόσμου, μόνο για να ανθίζει και να χαριτώνει τη γη, χωρίς να περιμένει θαυμασμό και επιβεβαίωση, δε θα φύγει ποτέ από την ψυχή σου...
Πολλές φορές, ξεχνώ κι εγώ πολλά, όμως, έρχονται ώρες που αναζητώ το αυθεντικό και τότε ο νους μου ευφραίνεται στην αναπόληση... μοναδικών ανθρώπων, αυτών, που οι πολλοί προσπερνάμε αδιάφορα και ίσως... και με περιφρόνηση...
Κι όμως!
Αυτοί οι άνθρωποι, οι αφημένοι να ανθίζουν χωρίς θόρυβο στη σκιά, αν προσέξουμε καλύτερα,... μεταφέρουν ένα μήνυμα σπουδαίο στη φωτεινή τους καρδιά...
Κάθε ύπαρξη έχει τη δική της γωνιά πάνω στη γη...
Όταν χάρισε ο Θεός τη ζωή σε έναν άνθρωπο, σίγουρα τον προίκισε με εσωτερικό μεγαλείο και του καθόρισε και τη δική του γωνίτσα για να ζήσει, να αυξηθεί και να αναδείξει τη δική του μοναδικότητα...και ύστερα, τον άφησε ελεύθερο να γράψει την ιστορία τη δική του πάνω στη γη...
Ελευθερία σημαίνει πάντα ευθύνη επιλογής!
Αλλά,... οι άλλοι που περνάμε ή βρισκόμαστε γύρω από μια οποιαδήποτε ύπαρξη, ένα πρόσωπο ανθρώπινο, που έχει το δικαίωμα να ανθίσει με τη δική του ιδιαιτερότητα και τον δικό του τρόπο... πόσες φορές σεβαστήκαμε την επιλογή του Θεού... να φτιάξει άλλον έναν άνθρωπο (εκτός από εμάς(!)),... και να τον προικίσει και εκείνον με δικαιώματα;
Ω, ναι, φίλε μου, πρώτα τον εαυτό μου ρωτάω... για τυχόν αδικίες, έστω και με μια εσωτερική μυστική σκέψη για οποιονδήποτε... που ίσως θεωρώ ότι δεν ταιριάζει... στα γούστα μου, στη θρησκεία μου, στα πιστεύω μου, στα δικά μου θέλω, στη δική μου κουλτούρα και, τέλος πάντων, στα ατέλειωτα δικά μου και τα δικά μου και τα δικά μου...
Επειδή, αν το φιλοσοφήσουμε, θα δούμε ότι... από εκεί ξεκινάνε όλα τα προβλήματα της γης, από αυτές τις μικρές καθημερινές συγκρίσεις του άλλου... με τον περίφημο και... αλάνθαστο και υπέροχο... εαυτούλη μας...
Ο πόλεμος, ο κάθε πόλεμος... ξεκινάει πρώτα από τις καρδιές των ανθρώπων...
Τα δικά μου, πάντα είναι τέλεια και, επειδή ο άλλος ποτέ δεν είναι φωτοτυπία μου, εμφανίζεται στα μάτια μου ατελής... σχεδόν σε όλα, ιδιαίτερα... "αν δεν τον πάω" ...
Και μετά, αρχίζει το μεγαλείο της αναζήτησης των περισσών ελαττωμάτων, η αποστροφή, η κακία και... ο πόλεμος...
Μα, φυσικά, ένας ατελής δεν έχει θέση στον κόσμο μου τον τέλειο, οπότε... πρέπει να ξεριζωθεί και να εξαφανιστεί... μακριά μου, οπουδήποτε ή... να συκοφαντηθεί ανελέητα, ώστε να τον αντιπαθήσουν και να τον εξαφανίσουν οι άλλοι...
Με έχει απασχολήσει χρόνια τώρα το θέμα...
Η ίδια είμαι από τα λουλούδια, αγκάθια, όπως θέλετε πέστε το, που έχουν ξεριζωθεί πάλι και πάλι, που πολλές φορές κινδύνεψαν από ξηρασίες, μπόρες, χαλάζι, παγωνιές...
Και κάποια στιγμή είπα: "Στοπ! Έχω κι εγώ δικαίωμα να αναπνέω σε μια γωνιά της γης."
Έτσι,... κατάλαβα...
Πίσω από κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο, μια ιστορία ανεκδιήγητης Αγάπης, ένας Θεός...
Όταν δε δέχεσαι τον όποιον άνθρωπο με σεβασμό σε αυτό που είναι, έχεις αμέσως προσβάλει Εκείνον, που του χάρισε τη ζωή, τον χαρακτήρα, την ιδιαιτερότητα, η φυλή, το χρώμα... τον τόπο για να ανθίσει ελεύθερα... χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, εκτός από τον Θεό, τη συνείδησή του και τους νόμους...
Ετσι,... μέσα από τις ατελείωτες δοκιμασίες, τους συνεχόμενους ξεριζωμού και τον έντονο ρατσισμό που δέχτηκα από παιδί, κατανόησα πόσο μοναδική είναι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη...
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΝΑΔΑ... ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΟΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ...
Αν αφήναμε την αγάπη να ευφραίνεται με την ξένη ομορφιά, τα ξένα αρώματα, την ιδιαιτερότητα, τις πολύχρωμες πινελιές μιας άλλης ύπαρξης, αυτού του κάθε "ανθρωπάκου", που περνάει δίπλα μας ανυποψίαστος για το τι μπορεί αν σκεφτούμε ή να σχολιάσουμε πίσω του,... αν βλέπαμε τους άλλους με καθαρά μάτια και ανοιχτή ψυχή, πόσο πιο ελεύθεροι θα νιώθαμε εσωτερικά, πόσο πιο ειρηνική και εύκολη και γελαστή θα ήταν η ζωή μας... να τολμήσω να πω... ευτυχισμένοι...
Είναι υπέροχο να συναντάς απλές ψυχές και να σκέφτεσαι αυθόρμητα... κάτι καλό για όλους.
Και πού ξέρεις,... ίσως σου δοθεί ευκαιρία να γνωριστείς με απίθανα πλάσματα που ζουν και κινούνται δίπλα σου στην αφάνεια, αλλά κρύβουν ένα μυστικό μεγαλείο...
Μια κάλα του κήπου μου... μου έμαθε πολλά μυστικά για τον κόσμο... εξού και η φωτογραφία...
Σκέψου πόσο υπέροχο είναι να μπορεί να ανθίζει ο καθένας μας ελεύθερος κάτω από τον Ήλιο, χωρίς μιζέρια και εχθρικά πλησιάσματα...
Αυτό θέλω για μένα, αυτό επιθυμώ για όλους!
Αλήθεια, πόσο όμορφοι είναι οι καθημερινοί περιπατητές, οι αφανείς του κόσμου,... που ύστερα, όταν τελειώσει η ανθοφορία τους εδώ... δε μαραίνονται...
Απλά μεταφυτεύονται στον κήπο του ουρανού για να ευφραίνουν με την ομορφιά τους αιώνια τους αγγέλους και να γεμίζουν κι εμάς με πλήθος γλυκές αναμνήσεις και προσευχές...
ΜΙΑ ΚΑΛΑ... ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ...
ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΟΜΟΔΟΞΟΥΣ...
ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΙΣΤΕΥΩ... ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕΙ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΑΞΙΔΙ... ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΖΕΣΤΗ ΕΥΧΟΜΑΙ...
ΟΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΨΥΧΕΣ, ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΑΔΕΡΦΙΑ... ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ...
ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΧΩΡΙΣΤΗΚΑ, ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΩ... ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΝΑΣΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ...
ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ...
ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΙΩΝΙΑ...
Π.Μίλτου