(Αυτές τις μέρες, που όλοι γιορτάζουν ξέφρενα... έχω μια "κακιά" συνήθεια... Να γράφω για όσους, για πολλούς λόγους, δεν μπορούν να παρακολουθούν τη γενική χαρά...
Όχι ότι μπορώ να κάνω πολλά, όταν η ψυχή πονάει, είναι φοβερές οι στιγμές της, κάνω απλά μια προσπάθεια για ένα μικρό δείγμα αγάπης... Τίποτα άλλο... )
Ανάσταση, λες….
Μα, εγώ προχωρώ σε ένα δρόμο σκοτάδι.
Να, μια θύελλα άγρια καταπάνω μου έρχεται,
με φοβίζει ο καιρός.
Κεραυνοί που κροτούνε στο πέλαγος,
μου συνθλίβουν το θάρρος.
Ανάσταση, λες…
Μα, η δική μου ζωή, τσακισμένο δεντρί στον αέρα.
Κάθε βήμα μου κι ένα «γιατί»,
ένα τέλμα, ένας άθλιος τόπος του πόνου.
Ανάσταση, λες…
Μα, η δική μου ψυχή πλημμυρίζει ποτάμια τα δάκρυα.
Είναι θλίψη βαθιά,
απουσία αγάπης κι ένας θάνατος… σήμερα.
Ανάσταση, λες…
Μα η καρδιά μου ματώνει στις έρημες ρούγες.
Όλη η γη εχθρική και ο κόσμος έχει γιορτή και γλεντάει,
όσο κάποιων αλλιώτικων, «άμοιρων»,
η αλήθεια λυγίζει στο χώμα…
Ασθένεια αγιάτρευτη, πένθος μωρού,
ένα φρέσκο ατύχημα, χωρισμός ενός έρωτα κι άλλα τόσα…
Πόσες πίκρες αγιάτρευτες κουβαλάει ο άνθρωπος!...
Απαντήσεις μηδέν σε στιγμές,
που ο μόνος, εσύ, θα σηκώσεις το βάρος.
Ανάσταση, λες…
Μα εγώ δεν τη βλέπω… Ζω συνέχεια φουρτούνες.
Η Μεγάλη Βδομάδα με κεντάει με τα αγκάθια της,
έχει μείνει εκεί!
Να με καίει!
Ανάσταση, λες…
Και γιορτάζεις χαρούμενα και μου λες πως υπάρχει…
Το «τι;»… Η ελπίδα;…
Πού την είδες, για πες μου…
Θλιβερός σπαραγμός πάνω- κάτω σε όρη αδιάβατα,
ένα μνήμα αθώου και ένα κλάμα ασυγκράτητο…
Πού την είδες εσύ την Ανάσταση;…
………………………………………………………………….
Ανάσταση, ναι!
Μα δεν είναι γιορτή, ούτε πάρτι ούτε γενέθλια…
Δε χρειάζεται τούρτες και λάθος χαμόγελα
και μπορεί να θρηνείς το χαμό σου.
Μα η Ανάσταση υπάρχει και έγινε…
Κοίτα ανάποδα λίγο… κοίτα το άλλο μισό…
Στην αντίπερα όχθη, το πέρασμα άνοιξε,
το ανείπωτο άυλο, την αυγή της χαράς!
Όλα με αίμα και θάνατο έγιναν
και ασχήμια και βάσανα και αντίλογο, αν θες,
και κερδήθηκαν με μία θυσία.
Κοίτα ανάποδα λίγο…
Για το άλλο μισό μιας ζωής,
που το τέλος δεν είναι εδώ!
Έχει γέφυρα, ξέρεις,
μυστικό μονοπάτι του «όταν»!
Η Ανάσταση έγινε, μια φορά… και για πάντα!
Η Ανάσταση είναι στο μέσα σου!
Κάθε δάκρυ σου έγινε λούλουδο,
κάθε σκόνταμμα δρόμος του «πέρα»!
Κάθε ασχήμια, ντροπή και αρρώστια,
κάθε ώρα κακού και γκρεμού,
πινελιά- πινελιά και η κάθε γουλιά σε ποτήρι ολόπικρο.
Το ουράνιο τόξο με όλα τα χρώματα να θυμίζει την κάθε προσπάθεια.
Μια σταγόνα ιδρώτα και να,
τα ποτάμια του αιώνιου, θα ποτίσουν τον κόσμο.
Γίνε εσύ η Ανάσταση, πριν την Ανάσταση!
Είναι αυτή που κυλάει στο αίμα σου!
Απ’ αυτήν παίρνεις φως!
Τώρα,… φτιάξε τον πίνακα,
να τον βάλεις ψηλά, να τον βλέπεις!
Ο μισός θα είναι πάντα το «τώρα»,
ο αγώνας που φαίνεται μάταιος.
Και το άλλο μισό,
η αλήθεια του κέρδους για την κάθε σου ανάσα
και η επόμενη στάση σε μια άφθαρτη χώρα.
Η Ανάσταση υπάρχει στο μέσα σου!
Η Ανάσταση είναι στο σήμερα!
Η Ανάσταση είσαι… εσύ!
(Το ανθρώπινο ον δεν πεθαίνει!)
Η Ανάσταση είναι Αλήθεια!…
Με έναν Άνθρωπο έγινε!
Για τον άνθρωπο δόθηκε!
Μια φορά!... Και για πάντα!
Copyright © Πόλυ Μίλτου