(Το όνομα το συγγραφικό είναι δάνειο από το όνομα της Μητέρας μου, που ποτέ δε γνώρισα... Σήμερα, Πολυξένης και Ξανθίππης των αυταδέλφων, θα γιόρταζε. Τώρα, γιορτάζει στον ουρανό.)
Ήθελα να μου πεις μια λέξη,
μια αγκαλιά σου ήθελα μόνο.
Να κρυφτώ εκεί μέσα,
να μη με βρίσκει το κακό.
Μεγάλωσα, μάνα.
Μακριά σου!
Κάθε βράδυ περίμενα να πεθάνω.
Κάθε πρωί έβαζα δύναμη να ζήσω!
Ο κόσμος με πλάκωσε με καταχνιά.
Με λήστεψαν στις πιο ωραίες μου ελπίδες.
Με τσαλαπάτησαν έως θανάτου οι άνθρωποι.
Κι έχω παράπονο!
Εσύ, έφυγες αμέσως.
Μες στη χαρά του ουρανού,
με ξέχασες!
Πίσω σου δε γύρισες να κοιτάξεις ποτέ;
Δώσε μου μια ευχή, να ανασάνω μια μέρα!
Σήμερα, άναψα για σένα κερί.
Στη γιορτή σου θα ήταν λουλούδια.
Αναπαυμένη να είσαι αιώνια!
Εκεί που δεν υπάρχει πια πόνος!
Το όνομά σου, όνομά μου, μανούλα,
και η γιορτή σου, μια τιμή αδιάκοπη!
Φθινοπώριασε πια...
Αν δακρύσω, για βροχούλα θα μοιάζει!
Αιωνία η μνήμη!
Copyright © Πόλυ Μίλτου