Στο τζάκι μας το πέτρινο επάνω
παλιά φωτογραφία ξεχασμένη…
Είσαι εσύ γεμάτος φως και ζεστασιά.
Σκύβεις κοντά μου τρυφερός
γλυκό φιλί μου δίνεις στα μαλλιά…
Αν είχα τζάκι, θα υπήρχες, θα υπήρχατε…
Μα τώρα, η φαντασία πλέκει όνειρα.
Να ήταν η αγάπη σου με σάρκα
και της μαμάς το ίδιο, να αγγίζω.
Να νιώθω τις ανάσες σας στον ώμο μου,
και τη φωνή σας τρυφερή σε ένα νανούρισμα.
Ένα χαμόγελο παρηγοριάς σε κάθε δύσκολο
και σιγουριά της προστασίας στους κινδύνους.
Πόσο μου λείπετε, να ξέρατε κι οι δυο σας,
μα τώρα είναι αργά και για να κλάψω.
Όταν θα φτιάξω τζάκι, ίσως τότε…
να ζωντανέψουν όλα και να σας χαρώ…
Δεν έχω σπίτι για να φτιάξω τζάκι
και η φωτογραφία πάει να χαλάσει…
Άραγε, με τη νέα τη χρονιά,…
να ξεχαστώ στην παγωνιά,
χωρίς να έχω ανάγκη παρουσίας;
Έλα,… για να με πάρεις αγκαλιά, ΕΣΥ,
σα να ήμουνα μικρό παιδί και πάλι!
Αλλιώς, ο πόνος… δεν αντέχεται,
Θεέ μου!
Γιορτές, χαρές… κι εγώ γαντζώνομαι
επάνω Σου με δύναμη
και ψιθυρίζω ένα παράπονο μεγάλο!
Γιατί, το ξέρω,...
θα με ξαναφήσεις στο χιονιά!
Π. Μίλτου